Και μετά και μετά;;;

13/6/2009

Επιτέλους τα καταφέραμε και φύγαμε από εδώ. Όχι ότι ανυπομονούσαμε, αλλά αν είναι να εθιστώ στα πρώτα κιόλας μέρη της Κολομβίας, δεν θα προλάβω να δω τίποτα στο τέλος.

Ο κόσμος, το φαγητό, τα σοκάκια, το ρούμι (άτιμο ρούμι...), η πόλη... Ερωτεύτηκα με τα πάντα! Και Ο C. και η E., τα παιδιά που μας φιλοξενήσανε, μας συμπεριφερθήκανε τόσο καλά, που με το ζόρι καταφέραμε και φύγαμε.


Η λαϊκή αγορά.


Η τοπική σπεσιαλιτέ. Tamal de Pipian!


Ο κήπος του σπιτιού του C.


Τα δύο γεφύρια της πόλης.


Και τα ίδια γεφύρια στο χωριό Patojo, τη μινιατούρα της Popayan. (Για να δούμε, ποιος διαβάζει το blog μου τακτικά; :p )

Μία μέρα την περάσαμε στο Coconuco και τα θερμά λουτρά εκεί κοντά.





Η πλάκα είναι ότι εκεί ξεχωρίζουν τα θερμά λουτρά τους ανάλογα με τη θερμοκρασία: βραστό νερό και χλιαρό νερό (agua hirviendo και agua tibia αντιστοίχως).



Μια μέρα με όσο λιγότερα έξοδα γίνεται. Με οτοστόπ πήγαμε και ήρθαμε (ναι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να κάνεις οτοστόπ στην Κολομβία! Ξεκολήστε απ'το μυαλό σας!!) και στα λουτρά μπήκαμε τσάμπα μετά από λίγο μπλα-μπλα με τον τύπο στην είσοδο. Τώρα το ότι σκάσαμε κάμποσα λεφτά το βράδυ που γυρίσαμε σε μπύρες και ξύδια, είναι άλλη υπόθεση. :)

Άλλη μια μέρα πήγαμε στο χωριό Silvia, ένα πολύ μικρό, παραδοσιακό και ήρεμο μέρος, όπου άντρες και γυναίκες είναι ντυμένοι με παραδοσιακές, χρωματιστές φορεσιές.







Τρέλα της ημέρας; Το γεύμα μας. Bandeja Paisa το όνομά του και τερατώδες το μέγεθός του. Μας είχαν πει να πάμε πεινασμένοι και είχαν δίκιο!



Μετά από αυτές τις μικρές εξορμήσεις, το εξωφρενικό φαγητό και την βαρβάτη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, μαζέψαμε το δισάκι μας και φύγαμε για Cali...

Μ.