Και μετά και μετά;;;

Πώς μπορεί το ταξίδι ενός ανθρώπου από Αργεντινή μέχρι Γαλλία να διαρκέσει 48 ώρες?
Απλό. Παίρνοντας ένα αεροπλάνο από Buenos Aires για Sao Paolo, άλλο από Sao Paolo για Μαδρίτη, περιμένοντας 4 ώρες εκεί στο αεροδρόμιο, παίρνοντας πάλι αεροπλάνο μέχρι Βαρκελώνη, περνόντας 7 ωρίτσες κυκλοφορώντας στην ηλεκτρική αυτή πόλη μέχρι λίγο μετά τα μεσάνυχτα που αναχωρεί το λεωφορείο για Perpignan, παγώνοντας στο κρύο κρυμμένος πίσω από κάτι τραπέζια μέχρι τα ξημερώματα που ανοίγει ο σταθμός και ανεβαίνοντας στο τρένο το οποίο τελικά με σχεδόν 3 ώρες καθυστέρηση θα φτάσει στη Limoges! [ανάσα]
Οκ, δεν παραπονιέμαι. Είχε την πλάκα του και εξάλλου, για τέτοιες παλαβομάρες ταξιδεύω! Εκεί πλέον, στο ερημικό χωριουδάκι της Glanges όπου μένει η μητέρα μου, (ένα μέρος στο οποίο μετά τις 9 το βράδυ υπάρχει αρκετή ησυχία για να ακούς τους χτύπους της καρδιάς σου) περάσαμε ένα διήμερο με την Ε. γεμάτο, όπως πάντα, καραγκιοζιλίκια και ατελείωτες συζητήσεις που καταλήγουν είτε σε αγκαλιά είτε σε υστερικό γέλιο.
Όσο για τη μάνα μου, έδωσε ρεσιτάλ μαγειρικής. Πόσο καιρό είχα να φάω τόσο καιρό και τόσο καλά! Ναι, πάντα είχα τη μαγειρική του Roberto, του Brian, τη δική μου, της Sacha, της Joana ενάντια στην ανία της αργεντίνικης κουζίνας, αλλά αδερφάκι μου, είχα ξεχάσει πόσο καλά μαγειρεύει η μάνα μου! Γεια στα χέρια σου ρε μάνα! Από το γιο σου πήρες φαίνεται...

Με το στομάχι γεμάτο λοιπόν και τις μπαταρίες επαναφορτισμένες, μετά από ένα πενθήμερο στη γραφική Glanges, ξαναζαλώνομαι και συνεχίζω την πορεία μου. Μετά από μερικά τρένα, λεωφορεία και αεροπλάνα ακόμα, αύριο θα βρίσκομαι στην Αθήνα...

M.

Κωλόκρυο...

Με την Ε. λίγο έξω από τη Glanges

Η μάνα μου και ο Geoff

Τόσες αναμνήσεις, τόσες εικόνες... πόσοι άνθρωποι, στιγμές, χρώματα και αρώματα τις απαρτίζουν. Και άπραγος να έμενα όλο αυτό τον καιρο, δεν θα είχα μπορέσει να αποφύγω αυτή την επιρροή. 17 μήνες στο Buenos Aires, στην Αργεντίνικη πρωτεύουσα που ποτέ δεν κοιμάται⁽¹⁾, δεν είναι και λίγο.

Έφτασα εδώ το Νοέμβρη του 2007 και η πόλη με περίμενε με το γκάζι πατημένο. Ήξερα από την πρώτη φορά που την είχα επισκευθεί ότι οι ρυθμοί δεν είναι ήρεμοι και αναρωτιόμουν αν θα την παλέψω ή όχι. Ο κόσμος εδώ ξενυχτάει με τρέλα μέχρι τα ξημερώματα και στα καπάκια πάνε όλοι για δουλειά. Και τελικά, όλα γίνανε τόσο γρήγορα που ούτε που κατάλαβα για πότε είχα υιοθετήσει κι εγώ σε αυτό τον τρόπο ζωής. Απλά αφέθηκα στο κύμα και απολάμβανα τη δύναμη και τη δροσιά του. Ακούγονται πολλές απόψεις για τους Αργεντίνους. Η πλευρά που είδα και επέλεξα να ζήσω εγώ χαρακτηρίζεται από ατελείωτη δημιουργικότητα, καλπάζουσα φαντασία, κέφι καθημερινά και όρεξη για τη ζωή και για όλα όσα έχει να προσφέρει. Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, είναι οι άνθρωποι που σε κερδίζουν εδώ και αιχμαλωτίζουν την καρδιά σου.

Αυτή τη στιγμή όμως, παρόλη την ομορφιά που βλέπω σε αυτή την πόλη και την ευτυχία που νιώθω σκεπτόμενος τον καιρό που πέρασα εδώ, πήρα την απόφαση να πλεύσω προς νέους ορίζοντες. Θα μου λείψει αφάνταστα η porteña⁽²⁾ ζωή μου, αλλά μετά από διάφορα σημάδια που μπήκανε κατά καιρούς στο δρόμο μου, αποφάσισα να ακολουθήσω αυτό το μισοσχεδιασμένο μονοπάτι που νομίζω ότι διακρίνω. Δεν ξέρω που θα με βγάλει, αλλά αναμφισβήτητα έχει πολλά να μου προσφέρει, όπως και όλα τα προηγούμενα, μισοκρυμμένα στην ομίχλη μονοπάτια που ακολούθησα κατά καιρούς στη ζωή μου. Ξέρω ότι έχω πολλά νέα στοιχεία να συλλέξω, πολλά νέα μέρη να θαυμάσω, πολλούς καταπληκτικούς ανθρώπους να γνωρίσω και όλα αυτά θα τα αφήσω να με αλλάξουν ριζικά και να με διαμορφώσουν. Ξέρω ότι όλα θα πάνε κάλα και δεν μπορώ να σβήσω αυτό το χαμόγελο από το πρόσωπό μου. Αυτή είναι η φύση μου. Αυτό είναι που με κάνει ευτυχισμένο.

Το Buenos Aires με έκανε αυτό που είμαι. Με δίδαξε πολλά πράγματα, μου έδειξε πολλές από τις δυνατότητές μου που ούτε είχα καταλάβει ότι έχω, με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Και αυτό κατά κύριο λόγο το χρωστάω σε όλα τα υπέροχα πλάσματα⁽³⁾ που κάνανε τη ζωή μου εδώ πιο όμορφη από ποτέ. Καθισμένος λοιπόν στο αεροδρόμιο, περιμένοντας την πτήση μου, σηκώνω την κούπα του καφέ μου και καθώς ένα δάκρυ είναι έτοιμο να κυλήσει στο πρόσωπό μου, πίνω στην υγειά σας και στην υγειά αυτής της μαγικής πόλης. Θα μου λείψετε.

Επόμενη σταση... Limoges, Γαλλία.

Μ.


(1) Ναι, αυτή τη φράση την έχουμε ακούσει για πολλές πόλεις: Λονδίνο, Παρίσι, Αθήνα, Νέα Υόρκη. Στην τελευταία ακόμα δεν έχω πάει, οπότε δεν μπορώ να ξέρω. Τις άλλες όμως τις τρώει λάχανο. Πραγματικά, αν δεν θες να κοιμηθείς κατα τη διάρκεια της παραμονής σου στο Buenos Aires, δεν χρειάζεται. Πάντα, μα πάντα, υπάρχει κάτι ενδιαφέρον να κάνεις.

(2) Porteños λέγονται οι κάτοικοι του Buenos Aires και ο,τιδήποτε προέρχεται από αυτό.

(3) :) Έμπνευση που χρωστάω στην Ε.