29/07/2009
Έφτασε η μέρα που πρέπει να αφήσω την Κολομβία πίσω μου. Σε λίγες ώρες θα μπω στο αεροπλάνο που θα με πάει στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε ένα περιβάλλον τρομακτικά διαφορετικό από αυτό που έχω συνηθίσει τα τελευταία δύο χρόνια.
Χαίρομαι που πάω στις ΗΠΑ. Έχω πολλούς λόγους να θέλω να είμαι εκεί και πολλές νέες εμπειρίες να ζήσω. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι μου είναι εύκολο να φύγω από την Κολομβία. Έκατσα δύο μήνες σε αυτή την παρεξηγημένη χώρα και την ερωτεύτηκα παράφορα. Ειδικά μετά από ενάμιση χρόνο στη νότιο αμερική, στην αργεντίνικη πρωτέυουσα, η Κολομβία ήταν ένα δώρο. Μια εντελώς διαφορετική νοτιοαμερικάνικη κουλτούρα, αλλά με όλα τα εντυπωσιακά στοιχεία αυτής της μεριάς του κόσμου.
Θα μπορούσα να μιλάω (εντάξει, γράφω) για την Κολομβία για ώρες, αλλά δεν είναι του παρόντος. Κάποια στιγμή θα ακολουθήσει ένα εκτενές άρθρο. Προς το παρόν, θα αποχαιρετήσω αυτό το μαγικό τόπο που μου χάρισε τόσα έντονα συναισθήματα και θα σας πάρω μαζί μου μέχρι τις ΗΠΑ. Χάνω την Κολομβία, να χάσω και εσάς;; Για κάτσε ρε αδερφάκι μου!
"Ζήσε την Κολομβία!"
Μ.
25/07/2009
Αυτός είναι ο τίτλος του φεστιβάλ διεθνούς κουζίνας που έλαβε χώρα για ένα σαββατοκύριακο στην Bogota. (Στο περίπου τουλάχιστον η μετάφραση...)
ALIMENTARTE
Στην ουσία, μαζεύονται σε ένα πάρκο όλα τα μεγάλα και γνωστά εστιατόρια της πόλης και παρουσιάζουν τις δημιουργίες του σε ιδιαίτερα "καυτερές" τιμές. Κρίμα που δεν το κάνουν πιο προσιτό για τον καθημερινό άνθρωπο, αλλά όπως πάντα (καλώς ή κακώς), ο άπληστος κερδίζει ενάντια στον κοιλιόδουλο...
Μ.
23/07/2009
Έφτασα λοιπόν στην Bogota και ένα από τα πράγματα που είχα κανονισμένα ήταν μια συνάντηση με μια δημοσιογράφο. Με πήγε σε ένα εστιατόριο ονόματι Andres carne de res και καταλήξαμε να περνάμε ένα μεγάλο μέρος του μεσημεριού σχολιάζοντας το πόσο εντυπωσιακό ήταν ο χώρος.
Το Andres carne de res δεν είναι ένα απλό εστιατόριο. Είναι μια ολόκληρη οπτικογευστική εμπειρία.
Μ.
20/07/2009
Τη στιγμή που έφυγα από Cartagena άρχισε και η αντίστροφη μέτρηση. Medellin, Bogota και τέρμα η Κολομβία. Και τελικά, αυτό που είδα είναι ότι τα καλύτερα είχαν ήδη περάσει. :(
Είχα ακούσει τα καλύτερα για το Medellin από όλους. Εμένα πάντως, με άφησε αδιάφορο. Δεν λέω, με όλα τα παιδιά του couchsurfing τα περάσαμε απίστευτα. Μέχρι και έναν Έλληνα γνώρισα! 
Και η πόλη όμορφη, περιποιημένη, καθαρή, καλά οργανωμένη αλλά της έλειπε χαρακτήρας. Έδινε την εντύπωση ότι όλοι είναι τόσο αφοσιωμένοι στο να διατηρούν την "τέλεια" εικόνα που υποδεικνύει η κοινωνία (στα ρούχα τους, στα κτίριά τους, στα φυσικά χαρακτηριστικά τους -οι πλαστικές παίρνουν και δίνουν-, στη συμπεριφορά τους) που ξεχνάνε να "ζήσουν". Και πόσο μάλλον όταν μιλάμε για κολομβιανούς, τους πρεσβευτές της ζωντάνιας.
Πέρασα μια βδομάδα στο Medellin πριν φύγω για Bogota και δεν βρίσκω κάτι το φαντασμαγορικό να μου έχει κάτσει στη μνήμη. Αααααχχχ, μου λέτε γιατί έφυγα από τις παραλίες;;;
Πρίν φτάσω όμως Bogota, δεν μπόρεσα να αντισταθώ και έκανα άλλη μια στάση για μια μέρα στην Ibague, για να περάσω άλλη μια τρελή βραδυά με τους παλαβούς που είχα γνωρίσει εκεί την πρώτη φορά που περάσαμε με τον L. Και δεν το μετάνιωσα! Τα παλικάρια δώσανε ρέστα πάλι και με στείλανε στη Bogota με τις πιο καταπληκτικές αγκαλιές που έχει νιώσει ποτέ κανείς.
Η παρέα της Ibague
M.
13/07/2009
Την επόμενη μέρα έφυγα για playa blanca, μια ακόμα θεσπέσια παραλία της καραϊβικής. Μου είχαν πει: "Πήγαινε καλύτερα με οργανωμένο βαρκάκι. Είναι πολύ δύσκολο να πας μέσω ξηράς."
Μπορείτε ήδη να φανταστείτε πώς πήγα εγώ. :) Όντως, λίγο πακέτο η διαδρομή, αλλά από τις λίγες. Ζαλώθηκα την αιώρα μου, την οποία μεταμόρφωσα σε τσάντα βάζοντας φαγητό, νερό και λίγα ρούχα μέσα και ξεκίνησα.
Πρώτο μέρος της διαδρομής το έκανα με ένα λεωφορείο, το οποίο με άφησε στα διόδια.
Δεύτερο μέρος με άλλο λεωφορείο, το οποίο ήταν τόσο γεμάτο που σε όλη τη διάρκεια του ταξιδιού ήμοπυν κρεμασμένος με την "τσάντα" μου έξω από την ανοιχτή πόρτα, με μόνο 4 δάχτυλα και μια πατούσα μέσα στο λεωφορείο (όχι, δεν πήγαινε ΚΑΘΟΛΟΥ αργά).
Τρίτο μέρος με ένα καρυδότσουφλο για να περάσω ένα τεχνητό κανάλι, ανοιγμένο επί της εποχής των κατακτητών (ξέρω, χεστήκατε).
Και τέταρτο και τελευταίο, η μοτοσυκλέτα του τρόμου, ένα μηχανάκι της πλάκας που πήγαινε με χίλια σε ένα άθλιο κατσικόδρομο με κοτρώνες, λάσπες και τα συναφή. Μου πήγε το σκατό στην κάλτσα, αλλά έφτασα!
Να'μαι πάλι λοιπόν, σε άλλη μια παραδεισένια εικόνα της Καραϊβικής. Κατάλευκη άμμος, γαλανά νερά και αιώρες παντού. Άραξα τρεις μερούλες εκεί και τις δυο τελευταίες μάλιστα, τις πέρασα με τα παιδιά που είμασταν μαζί στην Tayrona, οι οποίοι σκάσανε μύτη από το πουθενά. Μια πραγματικά πανέμορφη παραλία, αν και μετά τις ασύγκριτες παραλίες της Tayrona, μου φάνηκε λίγη. Έχει όμως και αυτή το χαρακτήρα της και όταν έμαθα ότι σε αυτή την παραλία γυρίστηκε η ταινία "Pirates of the Caribbean", άφησα ένα ύπουλο χαμόγελο να μου ξεφύγει. :)
Κυριακή γύρισα Cartagena με σκοπό να φύγω για Medellin. Έφυγα; Όχι! Διότι δύο κοπέλες που είχα γνωρίσει στο hostel με πείσανε να κάτσω άλλο ένα βράδυ μιας και έφευγε το αεροπλάνο τους το πρωί. Η αλήθεια είναι ότι δεν υπήρχε κανένας λόγος να βιαστώ και όταν αρχίσαμε να κατεβάζουμε ιδέες για το τι βλακείες θα κάνουμε μέχρι το ξημέρωμα (μία από τις οποίες ήταν να επιχειρήσουμε να βάψουμε τα μαλλιά της S.), πείστηκα. :)
Την επομένη το απόγευμα έφυγα τελικά, αφήνοντας πίσω μου την Καραϊβική για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα.
Μ.
10/07/2009
Τελευταία μου στάση στις παραλίες της Καραϊβικής ήταν η Cartagena, όπου η αλήθεια είναι, ούτε τι να περιμένω ήξερα, ούτε πόσο θα κάτσω.
Η Cartagena είναι η πόλη της Κολομβίας με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση. Υπάρχει κόσμος που πετάει από οπουδήποτε στον κόσμο για Bogota και από εκεί απευθείας για Cartagena. Φυσικά, αυτό επιφέρει και τα γνωστά επακόλουθα: υψηλές τιμές, πολλά τουριστομάγαζα, αλλοίωση του γνήσιου τρόπου ζωής, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ πολλοί μικροπωλητές ανά τετραγωνικό μέτρο να σου πρήζουν τα συκώτια και ένας υψηλότατος αριθμός ξένων σαν το κερασάκι στην τούρτα, έτσι για να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην Κολομβία.
Το hostel μου (ναι, σε hostel έμενα. Η μοναδική πόλη της Κολομβίας όπου δεν μπόρεσα να βρω couchsurfer να μείνω) ήταν πολύ κεντρικό και ο δρόμος τίγκα στις πουτάνες. 
Δίπλα τους θα έβλεπες και κάναν τύπο να κόβει κίνηση και να προσπαθεί να πουλήσει την οποιαδήποτε ντρόγκα στα τουριστάκια η τουλάχιστον να τους ξαλαφρώσει από τα πορτοφόλια τους, τις κάμερές τους κλπ... Κατά τ'άλλα, όλοι μου λέγανε ότι είναι πολύ ασφαλής γειτονιά. Ναι αμέ... Εσείς πείτε μου ό,τι θέλετε, εγώ θα συνεχίσω να ακολουθώ το ένστικτό μου αν δεν σας πειράζει.
Δοκίμασα να γυρίσω και τα μπαράκια εκεί γύρω και ήταν όλα ΠΑ-ΝΑ-ΚΡΙ-ΒΑ.
Μ'αυτά και μ'αυτά λοιπόν, την τρίτη μέρα είχα ήδη βαρεθεί.
Για να ξεφύγω, πήγα στο ηφαίστειο Ζαργκαμπού (δεν θυμάμαι πώς το λένε). Τίποτα το φαντασμαγορικό, αλλά το κορυφαίο της υπόθεσης ήταν η πισίνα ιαματικής λάσπης στην οποία χωθήκαμε. Φοβερή εμπειρία! Μπαίνεις ολόκληρος σε μια ημιστέρεη ουσία, στην οποία είναι αδύνατο να βυθιστείς και δίνει μια πολύ περίεργη αίσθηση στο σώμα. 
Και σαν να μην φτάνει αυτό, είναι και κάτι παλικάρια εκεί μέσα που σου κάνουν μασάζ. Σε τρίβουν, αράζεις κάμποσο και μετά βγαίνεις. 
Μην νομίζετε ότι εκεί τελειώνει η εμπειρία. Όοοοοοοχι! Μετά σε πάνε στο -καταπράσινο και αθλιότατο- ποτάμι εκεί δίπλα, όπου σε αρπάζει μια γριά και σε ξεπλένει από πάνω μέχρι κάτω. Κάποια στιγμή μάλιστα μου λέει: "Βγάλτα όλα."! Ε;; Κάτσε βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... Κέρασέ με ένα ποτάκι πρώτα τουλάχιστον, ρώτα με για τη ζωή μου...
Από αρχής μέχρι τέλους, το ηφαίστειο ήταν μια κουλή εμπειρία κατά τη διάρκεια της οποίας είχα χεστεί στο γέλιο και ήταν μια καλή δικαιολογία για να βρίσκομαι ακόμα στην Cartagena.
M.
05/07/2009
Είναι τόσες οι κραυγές ευτυχίας και επιτεύγματος στο κεφάλι μου, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και ποιες εικόνες να πρωτοπεριγράψω.
Βρίσκομαι στο ακριβές στερεότυπο του παραδεισένιου τοπίου. Μια τεταρτοκυκλική παραλία με ψιλή, ανοιχτόχρωμη άμμο και βράχια στα πλάγια που σχηματίζουν μια κλειστή αγκαλιά και την προστατεύουν από τα κύμματα της ανοιχτής θαλάσσης. Στην κορυφή των βράχων της μιας μεριάς υπάρχει μια απλή, κυλινδρική κατασκευή φτιαγμένη από ξύλο και φύλλα κοκοφοίνικων για τη σκεπή. Κάποιοι έχουν κρεμάσει εκεί μέσα τις αιώρες τους και λικνίζονται απαλά τη νύχτα με το ελαφρό αεράκι.
Από εκεί φαίνεται το φόντο της εικόνας, ένα καταπράσινο βουνό με πυκνή, υψηλή βλάστηση που τελειώνει με μια σειρά κοκοφοίνικες στους πρόποδές του. Και εγώ, ξαπλωμένος στην πορτοκαλί μου αιώρα που κρέμασα ανάμεσα σε δύο από αυτούς τους κοκοφοίνικες, ακούγοντας το κύμα να σκάει στα πέντε μέτρα από τα πόδια μου, σπρώχνοντας το νερό μέχρι κάτω από την αιώρα, γράφω πόσο ερωτευμένος είμαι με αυτή τη χώρα, πίνοντας το γάλα της καρύδας που πριν λίγο άνοιξα.
Τα ψώνια μας για μια βδομάδα στην παραλία.
Η κρεβατοκάμαρά μου. :)
Το πρώτο μας απόγευμα έγινε κάτι που δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του και εμείς στήναμε τις σκηνές μας. Ξαφνικά, νιώθω ένα περίεργο φως στα μάτια μου. Τα πάντα τα βλέπω πορτοκαλί! Όχι, δεν είναι η ψύχωση μου με αυτό το χρώμα. Τη στιγμή που χάθηκε ο ήλιος, απλώθηκε ένα κόκκινο πέπλο σε όλο τον ουρανό και τα πάντα λουστήκανε με ένα απαλό, πορτοκαλί φίλτρο. Όσο μειωνότανε το φως, τόσο πιο κόκκινο γινόταν το τοπίο. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ πουθενά τέτοια χρώματα σε δύση ηλίου.
Αυτή, παίδες, είναι η Καραϊβική. Σε αυτό το τοπίο περάσαμε σχεδόν μια εβδομάδα με τον L., τον M., τη D., την E., και την Α. Κάθε μέρα από τη θάλασσα στην αιώρα και από την αιώρα στη θάλασσα, ανάβοντας φωτιά για να μαγειρέψουμε στην τεράστια κατσαρόλα μας, πίνοντας γάλα καρύδας και απολαμβάνοντας κολομβιανό καφέ φιλτραρισμένο μέσα από μία κάλτσα. Αυτή είναι ζωή!!!
Κάποια στιγμή όμως, έπρεπε να φύγω από τις παραλίες του πάρκου Tayrona. Είμαι τώρα στην Santa Marta, τη γειτονική, παραλιακή πόλη και αύριο συνεχίζω για Cartagena, πάλι επί της παραλίας. Μετά από σχεδόν δύο μήνες ταξίδι, ταξιδεύω πλέον μόνος μου. :)
M.