Και μετά και μετά;;;

05/07/2009

Είναι τόσες οι κραυγές ευτυχίας και επιτεύγματος στο κεφάλι μου, που δεν ξέρω από πού να αρχίσω και ποιες εικόνες να πρωτοπεριγράψω.

Βρίσκομαι στο ακριβές στερεότυπο του παραδεισένιου τοπίου. Μια τεταρτοκυκλική παραλία με ψιλή, ανοιχτόχρωμη άμμο και βράχια στα πλάγια που σχηματίζουν μια κλειστή αγκαλιά και την προστατεύουν από τα κύμματα της ανοιχτής θαλάσσης. Στην κορυφή των βράχων της μιας μεριάς υπάρχει μια απλή, κυλινδρική κατασκευή φτιαγμένη από ξύλο και φύλλα κοκοφοίνικων για τη σκεπή. Κάποιοι έχουν κρεμάσει εκεί μέσα τις αιώρες τους και λικνίζονται απαλά τη νύχτα με το ελαφρό αεράκι.
Από εκεί φαίνεται το φόντο της εικόνας, ένα καταπράσινο βουνό με πυκνή, υψηλή βλάστηση που τελειώνει με μια σειρά κοκοφοίνικες στους πρόποδές του. Και εγώ, ξαπλωμένος στην πορτοκαλί μου αιώρα που κρέμασα ανάμεσα σε δύο από αυτούς τους κοκοφοίνικες, ακούγοντας το κύμα να σκάει στα πέντε μέτρα από τα πόδια μου, σπρώχνοντας το νερό μέχρι κάτω από την αιώρα, γράφω πόσο ερωτευμένος είμαι με αυτή τη χώρα, πίνοντας το γάλα της καρύδας που πριν λίγο άνοιξα.


Τα ψώνια μας για μια βδομάδα στην παραλία.












Η κρεβατοκάμαρά μου. :)





Το πρώτο μας απόγευμα έγινε κάτι που δεν έχω ξαναδεί στη ζωή μου. Ο ήλιος πλησίαζε στη δύση του και εμείς στήναμε τις σκηνές μας. Ξαφνικά, νιώθω ένα περίεργο φως στα μάτια μου. Τα πάντα τα βλέπω πορτοκαλί! Όχι, δεν είναι η ψύχωση μου με αυτό το χρώμα. Τη στιγμή που χάθηκε ο ήλιος, απλώθηκε ένα κόκκινο πέπλο σε όλο τον ουρανό και τα πάντα λουστήκανε με ένα απαλό, πορτοκαλί φίλτρο. Όσο μειωνότανε το φως, τόσο πιο κόκκινο γινόταν το τοπίο. Δεν έχω ξαναδεί ποτέ πουθενά τέτοια χρώματα σε δύση ηλίου.





Αυτή, παίδες, είναι η Καραϊβική. Σε αυτό το τοπίο περάσαμε σχεδόν μια εβδομάδα με τον L., τον M., τη D., την E., και την Α. Κάθε μέρα από τη θάλασσα στην αιώρα και από την αιώρα στη θάλασσα, ανάβοντας φωτιά για να μαγειρέψουμε στην τεράστια κατσαρόλα μας, πίνοντας γάλα καρύδας και απολαμβάνοντας κολομβιανό καφέ φιλτραρισμένο μέσα από μία κάλτσα. Αυτή είναι ζωή!!!







Κάποια στιγμή όμως, έπρεπε να φύγω από τις παραλίες του πάρκου Tayrona. Είμαι τώρα στην Santa Marta, τη γειτονική, παραλιακή πόλη και αύριο συνεχίζω για Cartagena, πάλι επί της παραλίας. Μετά από σχεδόν δύο μήνες ταξίδι, ταξιδεύω πλέον μόνος μου. :)

M.