Και μετά και μετά;;;

29/06/2009

Φτάσαμε στο San Pelayo, ένα μικροσκοπικό χωριό στο βορρά. Όλο το χρόνο δεν συμβαίνει απολύτως τίποτα το συγκλονιστικό εδώ. Ένα τριήμερο το χρόνο όμως, μαζεύονται χιλιάδες Κολομβιανοί για να τραγουδήσουν και να χορέψουν στο ρυθμούς του Porro, ενός από τους άπειρους κολομβιανούς ρυθμούς ( http://en.wikipedia.org/wiki/Porro ).







Εκεί συναντηθήκαμε με την Α. και την Ε., τις οποίες είχαμε γνωρίσει στην εθνική συνάντηση στην Armenia και με έναν Καναδό τον D. Τα κωλόπαιδα είχαν καταφέρει να νοικιάσουν ένα σπίτι για το σαββατοκύριακο με εντελώς απλούς, αλλά μεγάλους χώρους όπου χορέσαμε και οι επτά. Και το κόστος; 35 δολλάρια στο σύνολο. 2.5 το άτομο τη βραδυά δηλαδή. ΧΑ!



Ε, από εκεί και πέρα άρχισε το τρελό πάρτυ, οι τρελοί χοροί και το ατελείωτο γέλιο. Μικροί-μεγάλοι, άντρες-γυναίκες, όλο το χωριό να χοροπηδάει. :)

















Μ.

26/06/2009

Ένα ταξίδι έξι ωρών καταλήξαμε να το ολοκληρώσουμε μετά από τρεις διανυκτερεύσεις, δύο μεγάλα πάρτυ και σχεδόν το μισό αμάξι επισκευασμένο.

Φεύγοντας από Armenia κάναμε μια στάση στα θερμά λουτρά στη Santa Rosa. Ήταν τέτοια η απόλαυση που καταλήξαμε να πλατσουρίζουμε στα νερά μέχρι τις 11 το βράδυ. Προφανώς όμως αυτό μας έφερε σε μια θέση να χρειαζόμαστε ένα μέρος να περάσουμε το βράδυ. Στη συγκεκριμένη φάση μας έσωσε η Α., μια couchsurfer από τη γειτονική πόλη Pereira. Μου είχε δώσει το τηλέφωνό της και μου είχε πει ότι αν χρειαστώ, θα μπορούσε να φιλοξενήσει 1-2 άτομα. Η κακομοίρα κατέληξε με πέντε κανίβαλους στο σπίτι της.

Την επομένη συνεχίσαμε το ταξίδι μας. Είμασταν αποφασισμένοι να φτάσουμε στην Bogota, αλλά η μοίρα είχε άλλα σχέδια (δραματική μουσική του στυλ ΝΤΑ-ΝΤΑ-ΝΤΑ-ΝΤΑΑΑΑΑΝ). Μόλις έξω από την Ibague μένουμε από κιβώτιο ταχυτήτων. Χωρίς άλλη επιλογή, πάμε στο κέντρο, αφήνουμε το αμάξι σε μηχανικό και εγώ αφήνω ένα μήνυμα στο γκρουπ του couchsurfing της Ibague εξηγώντας την κατάσταση και ζητώντας φιλοξενία από κάποιον. Πώς εξελίχθηκε η ιστορία;
Μισή ώρα μετά είμασταν ήδη στο σπίτι ενός τυπά.
Δύο ώρες μετά είμασταν με 12 couchsurfers, περνώντας μια βραδυά καταπληκτική.

Την επόμενη μέρα το αμάξι είχε φτιαχτεί. Έλα μου όμως που έτυχε η Ibague να έχει ένα τρελό πανηγύρι εκείνες τις μέρες. Πού να πάμε τώρα; Καταλήξαμε λοιπόν, να περνάμε άλλο ένα βράδυ εκεί, στη μέση ενός απίστευτου πανηγυριού, με σκλαβωτικά φιλικό κόσμο γύρω μας.













Την πέμπτη επιτέλους κινήσαμε για Bogota, όπου σκόπευα να κάτσω μερικές μέρες και να δώ ένα φεστιβάλ ροκ. Αλλά ο L. σκάει τη βόμβα: "Απόψε πάμε σε μια συναυλία και αύριο φεύγουμε για ένα χωριό 20 ώρες βόρεια όπου παίζει άλλο μουσικό φεστιβάλ. Από εκεί θα συνεχίσουμε για τις παραλίες της Καραϊβικής. Ψήνεσαι;" Ε, όπως ξέρετε, δεν θέλω και πολύ εγώ για να ψηθώ.....



Άντε να δούμε πού θα καταλήξουμε. Οι μουσικές και οι χοροί της Κολομβίας δεν δείχνουν έλεος...

Μ.

22/06/2009

Ένας από τους πρωταρχικούς παράγοντες που με τραβήξανε μέχρι την Κολομβια, η εθνική συνάντηση couchsurfing της Κολομβίας, λίγο έξω από την πόλη της Armenia, επιτέλους λαμβάνει χώρα.



Οι διοργανωτές έχουν νοικιάσει ένα σπίτι για το σαββατοκύριακο, όχι πολύ μακρυά από τον πολιτισμό, αλλά μέσα στις φυτείες καφέ. Έχουμε όλα τα απαραίτητα στοιχεία ενός επιτυχημένου τριημέρου: σπίτι, κήπο, αιώρες, σκηνές, πισίνα, ηχούστημα και 100 τρελούς, έτοιμους για άφθονο γέλιο.









Προφανώς, κάθε ώρα και κάθε στιγμή την περάσαμε εκπληκτικά. Το αποκορύφωμα όμως, ήταν η λεγόμενη "chiva rumbera". Αναφέρομαι σε ένα κλασικό, κολομβιανό λεωφορείο, το οποίο για τους σκοπούς μια βραδυάς "γιορτινής", έχει υποστεί ορισμένες μετατροπές και έχει μεταμορφωθεί σε κινούμενη ντισκοτέκ. Φανταστείτε, λοιπόν, ένα λεωφορείο με 40-50 άτομα, όρθια, με πολύ αλκοόλ στα χέρια και τη μουσική να βαράει στη διαπασών, να κυκλοφορεί στους δρόμους. Κάθε τόσο κάναμε στάση στην κεντρική πλατεία του όποιου χωριού περνάγαμε και στήναμε γλέντι με τους μουσικούς. Ο κόσμος να μας κοιτάει, άλλοι να γελάνε με την τρέλα μας και κάποιοι μάλιστα μπήκανε στο χορό. Ήταν πραγματικά μια απίστευτη βραδυά. Θα έχουμε να το λέμε για καιρό.















Ανάμεσα σε όλα επισκεφθήκαμε και ένα κοντινό χωριουδάκι, το Salento. Ένα μικρό, γραφικό χωριουδάκι το οποίο είχε εκείνες τις μέρες (όπως και όλα τα χωριά της Κολομβίας προφανώς) ένα μουσικό φεστιβάλ. Για μένα τουλάχιστον, τα δύο πράγματα που θυμάμαι από εκεί είναι (πάλι) γαστρονομικά. Μια πέστροφα επικών διαστάσεων που μας γέμισε τα στομάχια και το λεγόμενο arequipe de cafe, ή dulce de leche de cafe. Δεν ξέρετε τί είναι; Ψάξτε το! Όλα μασημένη τροφή θα σας τα δίνω;;

Την κυριακή, νωρίς το πρωί, έφυγε η Π. Δεν ήθελε προφανώς, και την καταλαβαίνω, αλλά είχε ήδη κλεισμένη την πτήση της. Μετά από ένα μήνα που ταξιδεύουμε μαζί, μου φαίνεται περίεργο τώρα. Δεν είμαι κιόλας συνηθισμένος να ταξιδεύω με άλλους, οπότε ήταν μια διαφορετική εμπειρία αυτή τη φορά. Οφείλω να πω όμως ότι ήταν μια τέλεια συνταξιδιώτισα, και περάσαμε καταπληκτικά. Δεν είναι λίγο το να περνάς κάθε ώρα και στιγμή με έναν άνθρωπο για ένα μήνα και να μην τσακωθείτε ούτε μία φορά!

Όλη μέρα το πάρτυ συνεχίστηκε, παρά το γεγονός ότι έβρεχε. Κανείς δεν πτοήθηκε. Χωρίς να έχουμε κοιμηθεί βέβαια και μετά από δύο μέρες τρέλας, δεν είχαμε την ίδια ενέργεια, αλλά η μέρα συνεχίστηκε φαντασμαγορική. :)



Έφτασε η δευτέρα και όλοι την κάνουνε σιγά σιγά. Περάσαμε ένα σαββατοκύριακο ανεπανάληπτο. Για κάποιους από εμάς όμως, η καλοπέραση δεν έχει τελειώσει. Χωθήκαμε πέντε άτομα στο αμάξι του L. και παίρνουμε τους δρόμους για Bogota. Και το κάρο ξεκινά.......

Μ.

19/06/2009

Μείναμε στην Cali γύρω στις έξι μέρες αλλά, για να είμαι ειλικρινής, δεν είχε και τίποτα το ιδιαίτερο να δείξει. Περπατήσαμε, είδαμε το ποτάμι, βγάλαμε πολλές φωτογραφίες, μαγειρέψαμε πολύ (μιας και είναι πανάκριβο να τρως έξω!) και φύγαμε.










Αυτός είναι αυτός που νομίζω;







Θα έλεγα ότι από όλα όσα είδαμε, τρία είναι τα αξιοσημείωτα στοιχεία:

1. Santiago, ο couchsurfing host μας- Ένα καταπληκτικό άτομο που απάντησε στην κλήση μας για ένα καναπέ και μας προσέφερε πολύ περισσότερα από όσα θα περιμέναμε. Νιώσαμε εντελώς άνετα στο σπίτι του και στην κυριολεξία δεν αφήσαμε την κουζίνα σε ησυχία. Μου είχε λείψει τελικά το μαγείρεμα. Πέραν τούτων, μας έβγαλε για φαγητό σε ένα γαμάτο εστιατοριάκι το πρώτο μας βράδυ και το επόμενο πρωί, με το που ξυπνήσαμε παρείγγειλε πρωινό! Για να μην πω για τη βόλτα που μας έκανε σε όλη την πόλη, δείχνοντάς μας όλα τα αφιόλογα σημεία, ή το ότι μας πήγε μέχρι ένα χωριό 45 λεπτά μακρυά όπου σκοπεύαμε να περάσουμε τη μέρα!

2. La Ermita - Μια εκκλησία στην καρδιά της πόλης. Μοιάζει με παλάτι που βγάλανε από τη Disneyland και το τοποθετήσανε στην Gotham City. Η αλήθεια είναι ότι δημιουργεί μια τεράστια αντίθεση που δεν σε αφήνει να αποφασίσεις με βεβαιότητα αν σου αρέσει ή όχι. Όπως και να 'χει πάντως, η εικόνα είναι μεγαλειώδης. Μια τεράστια, καλοσχεδιασμένη εκκλησία, χρώματος ανοιχτού μπλε, μέσα στο κέντρο της πόλης που, μεταξύ άλλων, καταφέρνει να ντροπιάσει όλα τα υπόλοιπα κτίρια γύρω της που τους λείπει χρώμα, χαρά και φροντίδα.



3. Mono Nuñez festival - Στο κοντινό χωριό της Ginebra χιλιάδες επισκέπτες συρρέουν μια συγκεκριμένη ημερομηνία του χρόνου για να γιορτάσουν και να χορέψουν στους ρυθμούς τοπικής, εθνικής και διεθνούς παραδοσιακής μουσικής. Το μικρό χωριουδάκι μεταμορφώνεται από μια ήσυχη, άδεια τοποθεσία σε ένα τεράστιο πάρτυ κάτω από τα αστέρια όπου όλος ο κόσμος πίνει, γελάει και χορεύει μέχρι το ξημέρωμα. Όσοι αντέχουν δηλαδή. Αρχικά ήμουν μόνο εγώ και η Π. περιμένοντας του υπόλοιπους couchsurfers, αλλά αυτό δεν μας εμπόδισε να πιούμε τα κέρατά μας, να γνωρίσουμε ένα μάτσο κόσμο, να χεστούμε στο γέλιο και να γίνουμε η τοπική ατραξιόν. Κάποια στιγμή φτάσανε και οι άλλοι, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν ήταν και η τρελή παρέα. Πολλά ήρεμα άτομα, οπότε χωριστήκαμε και μείναμε με 2-3 άτομα για το υπόλοιπο της βραδυάς. Τελικά φύγαμε σχετικά νωρίς (δύο το πρωί), γιατί η μουσική αποδέιχθηκε να εστιάζεται πιο πολύ σε cumbia, vallenato (κάτι αντίστοιχο με τα δικά μας κλαρίνα) και salsa αντί για φολκλόρε, οπότε δεν ψηνόμουν και πάρα πολύ.







Και αυτό ήταν όλο με την Cali.
Τί ακολουθεί; Αυτό για το οποίο πρωτοξεκίνησα να σχεδιάζω αυτό το ταξίδι.
Η δεύτερη εθνική συνάντηση couchsurfing στην Armenia, Κολομβία. ΠΑΜΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ..............

M.

18/06/2009

Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και μας έχει θερίσει η πείνα. Ρωτάμε τον Santiago, τον host μας, που θα βρούμε τέτοια ώρα κάτι να φάμε και μας προτείνει να περπατήσουμε παράλληλα με το ποτάμι προς το κέντρο, όπου σίγουρα θα βρούμε κάτι. Ανέφερε μάλιστα το Mario Bross, το οποίο το είχα παρατηρήσει κι εγώ περνώντας, οπότε αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Παίρνουμε μαζί μας 13.000 πέσος (περίπου 7 δολλάρια δηλαδή), σκεφτόμενοι ότι θα μας φτάσουν άνετα. Το φαγητό στη νότια αμερική εξάλλου είναι αρκετά φτηνό.

Περπατάμε ένα τεταρτάκι λοιπόν και φτάνουμε στο περίφημο Mario Bross.



Καθόμαστε, πιάνουμε έναν κατάλογο, κοιτάμε... και μας πέφτει το σαγόνι. Ένα απλό hot dog ξεκινάει από τρία δολλάρια!!! Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε! Ρωτάμε τί διάολο είναι τα υπόλοιπα περίεργα πιάτα που αναφέρει και τελικά παραγγέλνουμε ο καθένας από ένα πιάτο που υποτίθεται έχει καλαμπόκι με τυρί και μπέικον από πάνω. Αυτό κοστίζει 6500 πέσος (κάτι παραπάνω από τρία δολλάρια), οπότε με δύο πιάτα είμαστε τσίμα τσίμα με τα λεφτά. Ο σερβιτόρος μας ρώτησε τι θέλουμε να πιούμε και προφανώς ζητήσαμε δύο ποτήρια νερό της βρύσης!

Και έρχεται το πιάτο... Είναι κρίμα που εκείνη την ώρα δεν είχα κάμερα μαζί μου για να απαθανατίσω εκείνη τη δημιουργία. Παιδιά, παρουσιάστηκε μπροστά μου ένα πιατάκι μισή σκατούλα το οποίο περιείχε κάμποσα σποράκια καλαμπόκι, λίγο τριμμένο τυρί και ΤΡΙΑ κομματάκια μπέικον από πάνω!


Μιλάμε για χιλιόμετρα πλάτους το πιατάκι.


Για να μην πω για το αβυσσαλέο του βάθος!

Φωνάζω τον σερβιτόρο και λέγοντάς του ότι καταλαβαίνω πως αυτός δεν είναι υπεύθυνος για τις τιμές και δεν έχω τίποτα εναντίον του, τον ρωτάω: "Εξήγησέ μου βρε παιδί. Με ποιό κριτήριο χρεώνετε τόσο αυτό το μικροσκοπικό πιατάκι με τα ΤΡΙΑ κομματάκια μπέικον από πάνω;". Και τί μου απαντάει το πανέξυπνο αυτό αγόρι: "Το κρέας είναι εισαγώμενο, έρχεται από τον Καναδά"!

Νιώθωντας την νοημοσύνη μου υποτιμημένη και θεωρώντας ότι έχω πληρώσει εγώ μόνος μου ένα εισητήριο για μια καναδέζικη αγελάδα, γέλασα, έφαγα το " γεύμα" μου και έφυγα............

Μ.

Σήμερα αγαπητά μου παιδιά θα μιλήσουμε για... την granadilla.

Όχι, δεν έχει καμία σχέση με την σχεδόν ομώνυμη ισπανική πόλη της Granada (ή σε οποιαδήποτε άλλο σημείο του κόσμου υπάρχει μια πόλη/χωριό/γειτονιά/περιοχή/πράγμα με το ίδιο όνομα).
Επίσης δεν έχει καμία σχέση με τη γρεναδίνη, αυτή την κόκκινη, υγρή αηδία με γεύση τσίχλας που βάζαμε στο χυμό πορτοκάλι όταν είμασταν μικροί για να το παίξουμε ότι και καλά πίνουμε κάποιο κοκτέιλ.

Αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι ένα φρούτο. Ένα εξοτικό φρούτο, την ύπαρξη του οποίου ανακάλυψα σε μια αγορά κοντά στο Machu Picchu ψάχνοντας φτηνό φαγητό.


Δεν άντεξα στον πειρασμό και το άνοιξα...

Το εξωτερικό του είναι πορτοκαλί με μικρά, λευκά σημαδάκια. Είναι σκληρό, αλλά λείο και ευαίσθητο και μπορεί να σπάσει εύκολα, οπότε να είστε ευγενικοί μαζί του.

Ανοίγει δημιουργώντας μια μικρή σχισμή στο πλάι του και χωρίζοντάς το στα δύο με τα χέρια. Και τώρα μπορείτε να θαυμάσετε το εκθαμβωτικό του περιεχόμενο, ένα συνοθύλευμα μαύρων σπόρων, καλυμμένων από μια απαλή, διάφανη σάρκα.



Αποκτώντας περισσότερη εμπειρία, θα μπορείτε να το χωρίσετε στα δύο, διατηρώντας πλήρες το περιεχόμενο στο ένα μισό.



Πιθανώς σε κάποιους από εσάς να μην φαντάζει τόσο εμπνευστικό, αλλά πιστέψτε με, είναι ένα από τα πιο γευστικά φρούτα που θα δοκιμάσετε στη ζωή σας. Βολευτείτε, ηρεμήστε, χώστε τη γλώσσα σας σε αυτή την απολαυστική μπαλίτσα σπόρων και ρουφήξτε την.



Κρατήστε τη στο στόμα σας καθώς μασάτε του σπόρους και αφήστε του γλυκούς, φρουτένιους χυμούς να κατακτήσουν τις αισθήσεις σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να βυθιστεί σε αυτή την εθιστική απόλαυση.

Δυστυχώς, όπως όλα τα πράγματα στον μάταιο τούτο κόσμο, κάποια στιγμή και αυτό θα τελειώσει.



Όχι όμως χωρίς να σας αφήσει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, προδίδωντας την ικανοποίηση αυτής της προσφάτως βιωμένης απόλαυσης! :)



Καλή σας όρεξη. Αν δηλαδή βρίσκεστε στη Βραζιλία, το Περού, την Κολομβία, τη Βενεζουέλα ή το Εκουαδόρ...

M.