Και μετά και μετά;;;

Σήμερα αγαπητά μου παιδιά θα μιλήσουμε για... την granadilla.

Όχι, δεν έχει καμία σχέση με την σχεδόν ομώνυμη ισπανική πόλη της Granada (ή σε οποιαδήποτε άλλο σημείο του κόσμου υπάρχει μια πόλη/χωριό/γειτονιά/περιοχή/πράγμα με το ίδιο όνομα).
Επίσης δεν έχει καμία σχέση με τη γρεναδίνη, αυτή την κόκκινη, υγρή αηδία με γεύση τσίχλας που βάζαμε στο χυμό πορτοκάλι όταν είμασταν μικροί για να το παίξουμε ότι και καλά πίνουμε κάποιο κοκτέιλ.

Αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι ένα φρούτο. Ένα εξοτικό φρούτο, την ύπαρξη του οποίου ανακάλυψα σε μια αγορά κοντά στο Machu Picchu ψάχνοντας φτηνό φαγητό.


Δεν άντεξα στον πειρασμό και το άνοιξα...

Το εξωτερικό του είναι πορτοκαλί με μικρά, λευκά σημαδάκια. Είναι σκληρό, αλλά λείο και ευαίσθητο και μπορεί να σπάσει εύκολα, οπότε να είστε ευγενικοί μαζί του.

Ανοίγει δημιουργώντας μια μικρή σχισμή στο πλάι του και χωρίζοντάς το στα δύο με τα χέρια. Και τώρα μπορείτε να θαυμάσετε το εκθαμβωτικό του περιεχόμενο, ένα συνοθύλευμα μαύρων σπόρων, καλυμμένων από μια απαλή, διάφανη σάρκα.



Αποκτώντας περισσότερη εμπειρία, θα μπορείτε να το χωρίσετε στα δύο, διατηρώντας πλήρες το περιεχόμενο στο ένα μισό.



Πιθανώς σε κάποιους από εσάς να μην φαντάζει τόσο εμπνευστικό, αλλά πιστέψτε με, είναι ένα από τα πιο γευστικά φρούτα που θα δοκιμάσετε στη ζωή σας. Βολευτείτε, ηρεμήστε, χώστε τη γλώσσα σας σε αυτή την απολαυστική μπαλίτσα σπόρων και ρουφήξτε την.



Κρατήστε τη στο στόμα σας καθώς μασάτε του σπόρους και αφήστε του γλυκούς, φρουτένιους χυμούς να κατακτήσουν τις αισθήσεις σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να βυθιστεί σε αυτή την εθιστική απόλαυση.

Δυστυχώς, όπως όλα τα πράγματα στον μάταιο τούτο κόσμο, κάποια στιγμή και αυτό θα τελειώσει.



Όχι όμως χωρίς να σας αφήσει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, προδίδωντας την ικανοποίηση αυτής της προσφάτως βιωμένης απόλαυσης! :)



Καλή σας όρεξη. Αν δηλαδή βρίσκεστε στη Βραζιλία, το Περού, την Κολομβία, τη Βενεζουέλα ή το Εκουαδόρ...

M.