Και μετά και μετά;;;

11/6/2009

Οι μέρες περνάνε και είμαστε ακόμα στην Popayan. Δεν μπορούμε να ξεκολήσουμε. Αν αρχίσουμε έτσι, ούτε τα μισά μέρη που έχω στο νού μου δεν θα προλάβω να δω.

Χτες το βράδυ βγήκαμε για μπυρίτσες. Εγώ, η Π., ο Καμίλο ο couchsurfing host μας τις πρώτες μέρες μας εδώ και η Έμμα η host μας τώρα. Πήγαμε στο χωριό Patojo, το οποίο είναι μια μικρογραφία του κέντρου της πόλης. Μια φάση "αγάπη μου συρρίκνωσα την πόλη" ένα πράμα...

Έτυχε να υπάρχει μια ψιλογιορτούλα εκεί, βρήκαν και τα παιδιά κάτι φίλους τους και αρχίσαμε να πίνουμε τσάμπα. Τελειώνει το νταβαντούρι, τελειώνει και το πιοτό και αφού αράξαμε λέγοντας βλακείες κάμποσο ακόμα, κινήσαμε για σπίτι. Ε, δεν προλάβαμε να κάνουμε 50 μέτρα, να και άλλοι φίλοι των παιδιών με κάμποσα μπουκάλια ρούμι.

- "Πιείτε παιδιά" να λένε αυτοί.
- "Ας πιούμε μη σας προσβάλουμε" να λέμε εμείς.
- "Τελείωσε το ρούμι" λένε αυτοί.
- "Ε, πάμε σπίτι μας κι εμείς σιγά σιγά" λέμε εμείς. (σχεδόν δύο το πρωί η ώρα)
- "Αηδίες. Πάμε σπίτι μου, έχουμε κι άλλο ρούμι εκεί. Μπείτε στο αμάξι" λέει μια γκόμενα.
- "Μα είμαστε 10 άτομα όλοι μαζί! Και ο ένας ο δικός σας ξερνάει τα άντερά του! Πού θα χωρέσουμε;" λέμε εμείς.
- "Ρε μπείτε μέσα!" επιμένουν αυτοί.

Από το πουθενά λοιπόν, βρέθηκα σε ένα αμάξι με τους τρεις δικούς μου και έξι άσχετους, τον ένα τον οποίο ξέρναγε είχαν βάλει τον κακομοίρη στο πίσω κάθισμα, κάτω από δύο άλλα άτομα και τα είχε δει όλα (όσα μπορούσε να δει στην καταστασή του δηλαδή...).

Χοροί, ρούμια (φάε τα μούσια σου Captain Jack Sparrow), καραγκιοζιλίκια, παράπονα από τους γείτονες (στα 40φεύγα της η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος και ηγέτισα του πάρτυ), απάλευτοι μεθυσμένοι, μαθήματα salsa, ελιές θρούμπες, mango... Καλά λένε τελικά. Πέντε κολομβιανοί σε ένα δωμάτιο και η κατάσταση αναπόφευκτα εξελίσεται σε πάρτυ.

Μ.