Και μετά και μετά;;;

Άλλο ένα πρωινό ξύπνημα και πάμε να κάνουμε κυματάκια στη λίμνη Τιτικάκα. Γύρω στα 20 άτομα στο βαρκάκι και μαζί με τον οδηγό μας τον Juan Carlos, ξεκινήσαμε για τα νησιά της λίμνης.

Μέσα στο χώρο του λιμανιού, η επιφάνεια του νερού έχει μια έντονη πράσινη απόχρωση η οποία, αν και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα εικόνα όταν το σκάφος περνάει και διαγράφει τα μπλε απόνερά του, δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική.





Μέσα σε ένα δίωρο έχουμε ήδη κάνει τις δύο πρώτες στάσεις μας στα νησιά Uros. Είναι πλέοντα νησιά, τεχνητά κατασκευασμένα από χώμα από τον πάτο της λίμνης και καλάμια μπαμπού και πάνω σε αυτά τηα νησιά ζούνε αυτόχθονες οικογένειες Quechua. Προσωπικά... δεν εντυπωσιάστηκα. Μου φάνηκε όλο αυτό το σκηνικό σαν μια καλοστημένη τουριστική παγίδα με στοιχεία τα οποία σίγουρα κάποτε ήταν γνήσια και συναρπαστικά, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έιναι τίποτα παραπάνω από κάτι που έχουν εκμεταλευθεί τα μεγάλα κεφάλια του τοπικού τουρισμού και φαντάζει εντελώς ψεύτικο. Είχα συνεχώς την αίσθηση ότι για αυτές τις οικογένειες (τα μέλη των οποίων αμφιβάλω αν ήταν όντως αυτόχθονα και ότι ζούνε εκεί όλη τους τη ζωή) είμασταν ένα μάτσο κοινούμενα δολλάρια. Δεν τους νοιάζει το ενδιαφέρον μας για τον τρόπο ζωής τους, όπως και οι περισσότεροι τουρίστες στην ουσία δεν ενδιαφέρονται καθόλου για αυτό τον τρόπο ζωής. Πάνε εκεί μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφία τον γεναίο Περουβιανό άντρα που ζει στη μέση του πουθενά στη λίμνη και το χαριτωμένο μικρό κοριτσάκι που κυλιέται στα μπαμπού και γλύφει ότι σκατά έχουν πάνω τους. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από εκεί.





Πλεύσαμε μερικές ώρες ακόμα και φτάσαμε στο Amantani, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της λίμνης όπου και θα περνάγαμε τη νύχτα. Άντε πάλι τα ίδια. Ήρθαν γυναίκες του νησιού, μας βάλανε όλους σε δωμάτια στα σπίτια τους να μείνουμε και μας δώσανε και ένα πιάτο φαΐ για βραδυνό και πρωινό. Αργότερα το βράδυ στήσανε και χωρό για πάρτη μας. Μας ντύσανε με τις τοπικές φορεσιέςκαι μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο πολιτισμικό κέντρο του νησιού (εξοπλισμένο φυσικά με ένα μίνι μάρκετ) για να χορέψουμε τους τοπικούς τους χορούς. Ναι, να αρπάξουμε όλοι τα τουριστάκια και να τους δείξουμε πώς είναι η ζωή μας. Έλεος....... Λες και έτσι είναι κανονικά η ζωή τους. Ήταν ολοφάνερο στα πρόσωπά τους ότι ούτε ιδιαίτερα συγκινημένοι ήταν να μας έχουν εκεί ούτε είχαν όρεξη να χοροπηδάνε και να χορεύουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουν γιατί κάνουν αυτό που κάνουν. Αυτό μας σέρβιρε το τουριστικό γραφείο, αυτό κάνουμε. Τι γνήσια εμπειρία! Είμαι σίγουρος ότι ποτέ κανένας άλλος δεν το έχει ξανακάνει αυτό...........
Πέραν της τουριστικής άποψης, το νησί είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Ησυχία και ηρεμία παντού, γέροι άνθρωποι να δουλεύουν σκληρά, καταπληκτικές εικόνες της λίμνης, όχι μόνο από την ακτή της, αλλά και από ψηλά στους ναούς Pachatata και Pachamama, και ηλεκτρισμός ούτε για πλάκα! Κρίμα που το έχουν κάνει ένα πανηγύρι για τα τουριστάκια...





Το επόμενο πρωί φύγαμε νωρίς για να επισκεφτούμε άλλο ένα νησί πριν γυρίσουμε στο Puno. Taquile το όνομά του και για άλλη μια φορά, όλοι να περιμένουν τους "πλούσιους" τουρίστες για να τους χρεώσουν δύο δολλάρια για μία snickers. Τίποτα το συνταρακτικό με αυτό το νησί, ειδικά τώρα που οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί. Πέραν του ότι η λίμνη είναι γιγαντιώδης και ότι κοντεύει να αγγίξει τα σύννεφα, δεν έχει τίποτα νέο να δείξει συγκρινώμενη με τα ελληνικά νησιά που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν.



Έχοντας ακολουθήσει λοιπόν την πιο τουριστική διαδρομή στην ιστορία, έχουμε γυρίσει στο Puno και σκοπεύουμε να φύγουμε αύριο για Cusco. Αλλά όόόόόχι... Θα κάτσουμε άλλη μια μέρα χωρίς να κάνουμε τίποτα, διότι έπαθα τροφική δηλητηρίαση από το γευστικότατο γεύμα που μας πρόσφερε εκείνη η οικογένεια στο νησί Amantani. Πανέμορφα...

Ωραία. Λίμνη Τιτικάκα. Δεν θέλω αναμνηστικό μπλουζάκι, ευχαριστώ. Σταμάτα να με πρήζεις!!!

Μ.

Από την ώρα που φτάσαμε στο Puno μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξεκινούσαμε το tour, είχαμε κάμποσες ώρες να εκμεταλευτούμε και τις αξιοποιήσαμε πολύ σωστά: φάγαμε και κοιμηθήκαμε σαν βασιλιάδες! :)

Πέραν του ξενοδοχείου στο οποίο παζάρεψα και έκλεισα πολύ καλή τιμή, ανακαλύψαμε δύο διαμάντια της διατροφικής κατηγορίας. Πρώτα πήγαμε στο Sayary, ένα μικρό, περουβιανό εστιατοριάκι, έξω από όλο το χαμό των τουριστών, με πολύ καλές τιμές, άνετη ατμόσφαιρα, κορυφαίο φαγητό και ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ μερίδες!



Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή, διότι ψάχνοντας μια γερή δόση σοκολάτας, βρήκαμε... το COLORS (δραματική μουσική παρακαλώ)!! Αυτό δεν ήταν το Puno. Αυτό δεν ήταν το Περού. Ήταν μια όαση στη μέση της ερήμου. Ήταν ένας απαλός καναπές στη μέση μιας οικοδομής. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.

Καταρχάς, ήταν κλασάτο. Δεν ήταν ερείπιο και είχε στυλ. Καρέκλες και καναπέδες από σχεδιαστή, πολύ ωραία διακοσμημένος φωτισμός, μια ημιδιάφανη στριφογυριστή σκάλα... Και κάτι που άρχισε σαν αστείο, αποδείχθηκε να είναι αλήθεια. Είχε ασύρματο ίντερνετ! Ήταν το τέλειο μέρος για να χαλαρώσουμε.



Και μετά έρχεται το μενού. Τί ειναι αυτά;; Τί εννοείς σερβίρετε αρνάκι με τζατζίκι;; Γιατί βλέπω τη λέξη "σαγανάκι" στο μενού ένος εστιατορίου στο Περού; Τί είναι όλες αυτές οι δημιουργίες με ταϋλανδέζικο κάρυ;; Μαρκίζ σοκολάτας για επιδόρπιο;;;; Τα χάπια μου!!!! Φυσικά ρώτησα τη σερβιτόρα για όλα αυτά και εκεί δώθηε η εξήγηση. Η σεφ είναι ελληνίδα. Μια γυναίκα που έφυγε από την Ελλάδα κάποια στιγμή και μετακόμισε εδώ και προφανώς δημιούργησε το μενού αυτού του εστιατορίου! Ήθελα πολύ να τα πούμε λιγάκι, αλλά δυστυχώς ήταν στη Λίμα εκείνες τις μέρες....

Καλά. Τότε... Ε... Θα αράξω και θα παραγγείλω άλλο ένα μαρκίζ σοκολάτας μαζί με τον καπουτσίνο μου! Έτσι μωρέ, για να μαζέψω ενέργεια για το αυριανό tour, όχι τίποτε άλλο!



M.

Λεωφορείο από Uyuni για Oruro που προσφέρει την εμπειρία του να βρίσκεσαι μέσα σε κουδουνίστρα μωρού: 11 δολάρια
Λεωφορείο από Oruro για La Paz που φέρνει 200 βόλτες: 2 δολάρια
Λεωφορείο από La Paz για Copacabana (όχι τη βραζιλιάνικη. Τη βολιβιανή) που περνάει και από τη λίμνη με προσωπική του βαρκούλα: 4 δολάρια
Διαμονή και φαγητό (πεστροφίτσα παρακαλω. Τί την έχουμε τη λίμνη δηλαδή; ) σε αυτό το ωραίο αλλά αδιάφορο χωριουδάκι: 8 δολάρια
Λεωφορείο (ναι, κι άλλο) από Copacabana για Puno, την περουβιανή "πρωτεύουσα" της λίμνης Τιτικάκα: 4 δολάρια
Το να γεμίζει το μάτι σου από το έντονο μπλε της μεγαλύτερης λίμνης σε αφόρητο υψόμετρο στον κόσμο: ανεκτίμητο!

Τί ανεκτίμητο ρε;;; Ταλαιπωρήθηκα τρεις μέρες για να δω κάτι που από κάθε άποψη προσφέρει τις ίδιες εικόνες με τα ελληνικά νησιά; Πέραν της πλάκας, είμαι λιγάκι απογοητευμένος. Δεν ξέρω τί περίμενα, αλλά με ανοιχτό το στόμα δεν μπορώ να πω ότι έχω μείνει... Αύριο πάμε για διήμερο tour στη λίμνη και κάποια νησιά της. Για να δούμε τί θα δούμε...


Το λεωφορείο μας που πλέει μακρυά...


...και εμείς σε άλλα βαρκούλα να το κυνηγάμε.


Είτε το πιστεύετε είτε όχι, αυτό ήταν το ντους στο ξενοδοχείο! Ένα ζήτω για τους κανονισμούς υγείας και ασφάλειας.

Μ.

Δεν χάσαμε χρόνο. Με το που φτάσαμε στην Tupiza αμέσως ψάξαμε και βρήκαμε ένα τουριστικό γραφείο που οργανώνει πολυήμερες εξορμήσεις στο Salar de Uyuni (Τί είναι αυτό; Να διαβάσετε παρακάτω τεμπέληδες!). Τα κανονίσαμε όλα λοιπον, ρίξαμε και έναν πλέον αναγκαίο ύπνο και την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί είμασταν ήδη στο δρόμο.


Η ομάδα. Ο σκύλος είναι κομπάρσος.

Εγώ, η Π., ένα ζευγάρι Καναδών, ο οδηγός μας ο Rafael και η Margarita η προσωπική μας μαγείρισα (ναι, καλά διαβάσατε. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το φαγητό της. Ένα βράδυ κόντεψα να την παντρευτώ όταν μας έφερε μους σοκολάτα!), όλοι μαζί σε ένα τζιπάκι 4x4 το οποίο δείχνει να είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, πήραμε τα βουνά. Και το εννοώ! Από την πρώτη στιγμή, το υψόμετρο στο οποίο βρισκόμασταν δεν έπεσε κάτω απο τα 3600 μέτρα! Η Βολιβία είναι μια απίστευτα ορεινή χώρα με, κατά κύριο λόγο, από πολύ χαμηλή έως ανύπαρκτη βλάστηση: κάνας θάμνος μέχρι τον αστράγαλο, άντε κάνας δίμετρος κάκτος... Από εκεί και πέρα, χώμα και πέτρες σε έκταση όσο επιτρέπουν τα βουνά να δούμε.


Στο δρόμο...



Πολλά χωριουδάκια στη μέση του πουθενά, σε υψόμετρα πάνω από τα 4000 μέτρα, οι κάτοικοι των οποίων κυμαίνονται απο 40 μέχρι 500. Άνθρωποι αποκομμένοι από τους πάντες και τα πάντα, που τρέφονται με τις καλλιέργειές τους (όταν το έδαφος το επιτρέπει), τα ζώα τους και τα προϊόντα αυτών.


Για κάποιο λόγο, το λάμα με κοίταγε πολύ σεξουαλικά...

Σε ένα από αυτά μείναμε κι εμείς το πρώτο βράδυ, στο San Antonio de Lipez. Τα σπίτια όλων αυτών των χωριών είναι σχεδόν αποκλειστικά κατασκευασμένα με τούβλα φτιαγμένα από τους ίδιους με λάσπη και άχυρο.



Μετά από το πρώτο 24-ωρο, έχει αρχίσει να μας επηρεάζει το υψόμετρο: δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, η καρδιά χτυπάει σταθερά πιο γρήγορα και οι πονοκέφαλοι είναι πλέον μέρος του παιχνιδιού. Λένε ότι μετά το πρώτο διήμερο το ανθρώπινο σώμα προσαρμόζεται. Λένε...


4855 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας...


Εμείς δεν μπορούμε να ανασάνουμε και αυτά τα μούλικα παίζουν μπάσκετ!

Η δεύτερη μέρα ξεκινάει επεισοδιακά. Σηκωθήκαμε στις 5.30 το πρωί για να πάμε να δούμε την ανατολή του ηλίου σε ένα ερειπωμένο χωριό εκεί κοντά, αλλά το αμάξι δεν μας έκανε τη χάρη. Δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Είχαν περάσει δύο ώρες, ο Rafael ακόμα πάλευε και το κρύο ήταν τόσο αφόρητο που δεν τολμούσαμε να βγούμε από τις κουβέρτες μας ούτε καν για να σβήσουμε το φως. Παπούτσια πετάγαμε στο διακόπτη μέχρι που ξεμείναμε από πυρομαχικά και τελικά το φως έμεινε αναμμένο. Λίγο αργότερα πάντως, η οδηγάρα μας το έκανε το θαύμα του και ξαναβγήκαμε στο δρόμο.


Παγώσαμε ρεεεεε!

Το υγρό στοιχείο ήταν αυτό που κυριάρχησε όλη μέρα. Από λίμνη σε λίμνη είμασταν, με ενδιάμεσες στάσεις σε θερμά λουτρά και γκάιζερς. Μετά από τις λίμνες Morejon και Kollpa που αν και εντυπωσιακές, δεν είχαν κάτι το τόσο μαγευτικό αρκετά για να σας πρήξω, φτάσαμε στους αστέρες της ημέρας.

- Laguna Blanca: Το μωρό όλων των λιμνών με ανοιχτόχρωμα, γαλανά νερα. Θυμίζει όαση, μιας και εμφανίζεται φτάνοντας στην κορυφή μιας ανυφορικής διαδρομής μετά από πολλά χιλιόμετρα νεκρικού εδάφους διασχίζοντας την έρημο του Dali (Ω ναι, έχουμε και το καλλιτεχνικό μας στοιχείο εδώ. Αυτή η έρημος έχει κερδίσει το όνομα του ζωγράφου λόγω των ασυνήθιστων χρωματικών σχηματισμών των βουνών που την αγκαλιάζουν).

- Laguna Verde: Η πιο εντυπωσιακή από όλες. Παρά το γεγονός ότι ξεκινάει μόλις ελάχιστα μέτρα από την όχθη της προηγουμένης, το τοπίο είναι μαγευτικό. Καταπράσινα νερά στους πρόποδες ενός ηφαιστείου, χάρη στο οποίο ο λόφος μπροστά από τη λίμνη είναι γεμάτος με τεράστιες, μαύρες, ηφαιστειακές πέτρες, προσφέροντας μια έντονη αντίθεση απέναντι στην εξωτικά πράσινη επιφάνειά της.



- Laguna Colorada: Η κόκκινη, αχανής κατοικία 25 χιλιάδων φλαμίνγκο. Το μεγαλύτερο μέρος της λίμνης έχει ένα έντονο κόκκινο χρώμα χάρη στην κόκκινη άλγη με την οποία τρέφονται όλα τα φλαμίνγκο. Ήταν ένα πραγματικά πανέμορφο θέαμα, φτάνοντας στη λίμνη κατά το σούρουπο, να βλέπουμε δεκάδες φλαμίνγκο να πετάνε μόλις εκατοστά από τα πορφυρά νερά και να χάνονται στον ορίζοντα.





Μέρα τρίτη και το κρύο δεν παλεύεται! Κοιμηθήκαμε ο καθένας με επτά κουβέρτες από πάνω μας και οποιοσδήποτε λόγος εξόδου από αυτή τη θαλπωρή μας φάνταζε τιμωρία. Το πρωί ήταν απλά μαρτυρικό. Παρά τη μεταμφίεσή μας που θύμιζε κρεμμύδι (δύο παντελόνια, δύο ζευγάρια κάλτσες, τρεις ζακέτες, γάντια, κουκούλα, σκούφο) και τον καφέ στα χέρια, το κρύο την κέρδιζε αυτή τη μάχη. Ξυλιασμένα δάχτυλα, πάγος στο μούσι και τα δόντια να παίζουν μουσική. Να φορέσουμε άλλα ρούχα δεν είχαμε και να τρέξουμε δεν μπορούσαμε, μιας και στα 4600 μέτρα οι αντοχές μας ούτε μέχρι το μπάνιο δεν μας βγάζανε. Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν ο Rafael μας είπε ότι η θερμοκρασία πριν μόλις μισή ώρα ήταν -20 με -25 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν. Και μόνο με αυτή τη γνώση, το κρύο ξαφνικά έγινε πιο διαπεραστικό...

Πέραν της πρωινής ψυχρολουσίας, η μέρα δεν είχε κάτι το συνταρακτικό. Με όλα όσα είχαμε δει μέχρι εκείνο το σημείο και το Salar (είπαμε, θα σας εξηγήσω πιο μετά τί είναι) να μας περιμένει την επόμενη μέρα, οι έρημοι και οι λιμνούλες που ακολούθησαν μας άφησαν σχετικά αδιάφορους.


Αν μη τι άλλο, ευτυχώς μας δείχνουν πού μπορούμε να παρκάρουμε.



Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο της ημέρας όμως, για διάφορους λόγους, είναι ο τόπος διαμονής μας το βράδυ. Είναι μια πανσιόν, η οποία ούσα κατασκευασμένη μόλις έξω απο το Salar, είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από αλάτι (πρώτο στοιχείο). Τα κρεβάτια, οι πάγκοι, οι τοίχοι, η διακόσμηση είναι όλα αλάτινα! Πέραν αυτού όμως, το καλύτερο απ'όλα, υπάρχει ντους με ζεστό νερο! Επιτέλους είχαμε την δυνατότητα να ξεπλυθούμε από τα κιλά χώματος που είχε αποροφήσει το σώμα μας. Πραγματικά, έχει άλλη αίγλη το να κάθεσαι σε αλάτινες καρέκλες γύρω από ένα αλάτινο τραπέζι, μυρίζοντας σαπούνι αντί για 60 ώρες περιπέτειας.


Ένα αλατισμένο σαλόνι...


...και μια αλατισμένη κρεβατοκάμαρα.

Μέρα τέταρτη και τελευταία και χαλάλι το εγερτήριο στις 6 το πρωί. Φεύγουμε σούμπιτοι για το Salar. Τί είναι λοιπόν αυτό το περιβόητο Salar; Φανταστείτε μια επίπεδη έκταση 12 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων απαρτισμένη μόνο από αλάτι. Αλάτι μέχρι εκεί που φτανει το μάτι και μάλιστα σε βάθος ακόμα και 50 μέτρων. Το Salar de Uyuni είναι μια γιγαντιαία πηγή άλατος που βρίσκεται έξω από το ομώνυμο χωριό. Σε αυτό το χώρο βρισκόταν κάποτε μια λίμνη με αλατόνερο, που κάποια στιγμη στέγνωσε και άφησε πίσω της εκατομμύρια τόνους αλάτι. Οι εταιρίες που το εκμεταλεύονται έχουν υπαλλήλους που φτυαρίζουν 20.000 τόνους αλάτι ετησίως! Με άλλα λόγια και για να το πούμε και πιο απλά. άσπρισε το μάτι μας! Στη μέση αυτής της έκτασης υπάρχει και το λεγόμενο νησί του ψαριού (isla de pescado), το οποίο δεν προσφέρει πολλά περισσότερα από αυθονία σε κάκτους και θέα!


Περιμένοντας...


Ο ήλιος ανατέλλει πάνω από την απέραντη έκταση αλατιού


Η θέα από το "ψαρονήσι".


The choo-choo shoe!! (Για όσους καταλαβαίνουν...)

Φεύγοντας από εκεί, δεν είχαμε και πολλά ακόμα να δούμε. Και τί άλλο να θέλαμε δηλαδή μετά από τέσσερις γεμάτες μέρες; Προς το μεσημεράκι ο Rafael και η Margarita μας αφήσανε στο Uyuni, απ'όπου θα συνεχίζαμε την πορεία μας...

Μ.

Η άφιξη μου στο Buenos Aires και η σύντομη παραμονή μου καταφέρανε να μου δώσουνε άλλη μια αφορμή να πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Κυριακή μεσημεράκι και είμαι ήδη στο σπίτι της ακόμα κοιμισμένης L. Η ιδέα ήταν να κάτσω εδώ μία μέρα και να φύγω τη Δευτέρα το πρωί με τρένο για Tucuman. Η L. καταφέρνει να με πείσει να μην πάρω αυτό το τρένο, οπότε λέω να κάτσω άλλη μια μέρα. Στο μεταξύ, 2-3 άτομα που πήραν χαμπάρι στη ζούλα (δεν το είχα πει σε κανέναν ότι θα ήμουν εδώ) ότι είχα γυρίσει προσπαθούσαν να με πείσουν να κάτσω μέχρι το σαββατοκύριακο και να πάω Rosario μαζί τους. Δεν το έβλεπα πιθανό, μιας και είχα ανάγκη να είμαι στο δρόμο και όχι να κόβω βόλτες στα ίδια μέρη πάλι. Το κεφάλαιο Buenos Aires έχει κλείσει για μένα προς το παρόν και γι' αυτό δεν ένιωθα άνετα να κάθομαι εκεί άπραγος.

Δευτέρα πρωί αγόρασα το εισητήριό μου για La Quiaca, το σύνορο Αργεντινής - Βολιβίας και μετά από διάφορες δουλίτσες, συναντήθηκα με την Π. για μια μπυρίτσα.

- Χα χα χου χου, πάω Βολιβία
- Χα χα χου χου, ψήνομαι να έρθω κι εγώ
- Χα χα χου χου, Έλα
- Θα έρθω (κοπήκαν τα χα και χου)
- Δεν σε πιστεύω

Το επόμενο πρωί έμεινα άναυδος όταν την είδα να μπαίνει στο λεωφορείο! Προφανώς έχω να κάνω με ένα τρελοκομείο.

Μετά λοιπόν από μια διαδρομή 29 ωρών με το λεωφορείο (βλέποντας ταινίες του Steven Seagal στα ισπανικά), δύο νέες σφραγίδες στο διαβατήριο και μια γερή τρεχάλα μέχρι το σταθμό, έχω καταλήξει άνετος στο τρένο από Villazon για Tupiza με συνταξιδιώτρια την Π. Καλωσήρθαμε στη Βολιβία. Το μεγάλο ταξίδι μόλις τώρα αρχίζει...

Μ.


Athlia h foto, alla h monadikh apodeiksh eisodou sth Volivia pou exw pros to paron, logw eleipsews texnologias... :)

Μαδρίτη λοιπόν. Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι εδώ. Την πρώτη φορά είχα έρθει για να δω τη Μ. και είχα κάτσει 10 ώρες. Αυτή τη φορά έρχομαι για να δω τη L., αλλά θα κάτσω περισσότερο: 30 ώρες! Την έχω χορτάσει τη Μαδρίτη, δεν μπορώ να πω...

Εκτός από την ευχαρίστηση του να δω πάλι μια φίλη που έχω να δω πολύ καιρό, θα έλεγα ότι τα αξιοσημείωτα στοιχεία της πόλης που έζησα ήταν δύο. Καταρχας το γιγαντιαίο πάρκο που έχουν στην καρδιά της πόλης, Parque de Retiro λέγεται αν θυμάμαι καλά, είναι ένας ανεκτίμητος πνεύμονας για την ισπανική πρωτεύουσα. Αμέτρητα στρέμματα γης με δέντρα, γρασσίδι, λίμνες, συντριβάνια και διαδρόμους, όλα διαθέσιμα για να περνάει ο κόσμος τις ώρες του με όποιο τρόπο προτιμάει. Πληθώρα πατινιών να τσουλάνε, μουσικών να παίζουν, αθλητών να τρέχουν, ζογγλέρ να εξασκούνται και μικρών παιδιών να πρήζουν γονείς και περαστικούς βρίσκονται εκεί σε καθημερινή βάση. Κατ' εμέ, ένας φανταστικός χόρος που μακάρι να είχαν όλες οι πόλεις του κόσμου.

Αυτό είναι βέβαια για το πρωί. Το βράδυ, κάτι δεν πρέπει να φας και να πιεις; τάπας και μπύρα συγκεκριμένα, και με πήγαν η L. και ο F. στο ιδανικό μέρος. Ένα ξακουστό μπαράκι (φαίνεται από τον αριθμό όχι μόνο τουριστών αλλά και ντόπιων κάθε βράδυ) όπου με κάθε τρία ποτήρια μπύρα σου δίνουν δύο πιατάρες τάπας. Και όλα αυτά για πέντε ευρώ. Περνάς τα βράδυα σου εκεί ή δεν τα περνάς; Εγώ προσωπικά αν είχα κι άλλο βράδυ διαθέσιμο, θα πέρναγα άλλη μια βόλτα. Το κακό είναι βέβαια ότι μαζεύει τα χειρότερα από την κάθε κατηγορία. Οι περισσότεροι τουρίστες που πάνε εκεί είναι από αυτούς που επιδιώκουν να γίνουν τύφλα και κάνουν καραγκιοζιλίκια (αντί για αυτούς που επιδιώκουν να κάνουν καραγκιοζιλίκια και γίνονται τύφλα - με αυτούς δεν έχουμε πρόβλημα). Όσο για τους ντόπιους πολλοί πάνε εκεί λόγω της συρροής δειγμάτων της πρώτης κατηγορίας, επιχειρώντας την εύρεση εύκολης σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Αμφότερα τα γκρουπάκια μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα ενοχλητικά, αλλά εμείς κάναμε το κέφι μας και περάσαμε (και φάγαμε) λουκούμι.

Σάββατο βράδυ τώρα πλέον και περπατάω να μπω στο αεροπλάνο που θα με γυρίσει στη λατινική ήπειρο (όχι, αυτή τη φορά τα κατάφερα και ήρθα στην ώρα μου). Με έχει πιάσει μια περίεργη θλίψη... Δεν ξέρω αν είναι επειδή ξαναφεύγω (από όπου κι αν είναι αυτό), αν έιναι επειδή δεν ξέρω πού πάω, επειδή πάλι συναναστράφηκα με κόσμο που θα μου λείψει πολύ ή απλά επείδη είμαι λίγο κουρασμένος. Όπως και να 'χει, έχω πολύύύύ δρόμο μπροστά μου που μου επιφυλάσει αμέτρητες χαρές και ισάριθμες εκπλήξεις (ευχάριστες και δυσάρεστες προφανώς). Είμαι δεν είμαι έτοιμος, έγω πάω! Θα έρθετε; :)



Με την L.

Μ.

Έχοντας λοιπόν ρίξει ένα γερό τρέξιμο για να προλάβω το αεροπλάνο, φτάνω με τα πολλά στη Βαρκελώνη, όπου θα μείνω δύο μέρες. Έχω ξανάρθει στην εντυπωσιακή αυτή πόλη και της έχω μεγάλη αδυναμία. Αυτή τη φορά όμως θα μένω λίγο πιο έξω από το κέντρο της, σε ένα μικρό χωριό που λέγεται Santpedor. Ο λόγος της επίσκεψής μου; Να δω τη φίλη μου τη G., την οποία είχα γνωρίσει πριν από δύο χρόνια στη Μονγκολία και έχω να τη δω από τότε, οπότε είναι ευκαιρία.

Στο κέντρο της Βαρκελώνης συναντήθηκα με τον άντρα της τον D. και μετά από μια κοιμισμένη διαδρομή με το λεωφορείο, είχαμε φτάσει στο Santpedor όπου μας περίμενε η G. Σε όλη την περιοχή γινόταν χαμός εκείνο το βράδυ, διότι η Βαρκελώνη έπαιζε στον τελίκο ποδοσφαίρου για να κερδίσει... κάτι... (Η επαφή μου με το ποδόσφαιρο είναι όμοια με αυτήν ενός χορτοφάγου με το ζαμπόν: ξέρει ότι υπάρχει, αλλά χέστηκε.) Πήγαμε εμείς σε ένα μπαράκι (το μοναδικό του χωριού) να πιούμε μια μπύρα και να τα πούμε. Ήταν πραγματικά πολύ ωραίο που ξανασυναντηθήκαμε. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε και είχαμε αλλάξει τόσο πολύ και οι δύο που μιλούσαμε για ώρες και ώρες και συνεχίζαμε ακάθεκτοι. Το επόμενο βράδυ μάλιστα πήγαμε για φαΐ και με ένα άλλο παλικάρι, τον C., ο οποίος ήταν επίσης στη Μονγκολία. Τώρα πλεόν εγώ μιλάω και ισπανικά, οπότε μπορούσαμε να τα πούμε και σε άλλο επίπεδο.

Όσο η G. ήταν στη δουλειά, οπότε δεν το ρίχναμε στη λογοδιάρροια, κυκλοφόρησα κάμποσο στο χωριό για να δω περί τίνος πρόκειται. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν η έλλειψη κόσμου. Το μέρος ήταν απλά νεκρό. Πήγαινα από δρόμο σε δρόμο και δεν έβρισκα ψυχή. Κάποια στιγμή ρώτησα μια κοπέλα γιατί παίζει τόση νέκρα και μου είπε: "Είναι χωριό εδώ. Η σιέστα είναι ιερή". Πραγματικά, κοίταξα την ώρα και ήταν 4 το απόγευμα. Όπως και στα περισσότερα μέρη της Αργεντινής, τα πάντα νεκρώνουν από τις 1.00 μέχρι τις 5.00.

Κατά τ'άλλα, το χωριό όσο πήγαινε με κέρδιζε ακόμα περισσότερο. Αρχικά με την ηρεμία του, μετά με τα πανέμορφα, στενά, πετρόστρωτα σοκάκια του και στο τέλος με το πόσο αναρχική είναι η αρχιτεκτονική του. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κάθε μπαλκόνι και πρόσοψη κτιρίου ήταν εντελώς διαφορετική από του διπλανού κτιρίου. Δεν μιλάμε για γειτονικές περιοχές! Δεν μιλάμε για διπλανά οικοδομικά τετράγωνα. Μιλάμε για μια κατάσταση όπου από γωνία σε γωνία θα συναντούσα 3-4 διαφορετικές εκφράσεις των αρχιτεκτονικών φαντασιώσεων του καθενός! Είναι ένα χωριό 7000 κατοίκων και δίνει την εντύπωση ότι ο κάθε κάτοικος έχει πει "Δικό μου είναι το σπίτι, όπως θέλω θα το κάνω και δεν δίνω δεκάρα για το τί θα πείτε εσείς."! Δεν λέω, καλά κάνουν, αλλά όντας μια συμπεριφορά που σε γενικότερες γραμμές δεν συναντάμε στις συντηρητικές κοινωνίες του σήμερα (πόσο μάλλον σε ένα πάρα πολύ παραδοσιακό καταλανικό χωριό πολλοί κάτοικοι του οποίου ούτε ισπανικά δεν μιλάνε), εμένα προσωπικά με έχει αφήσει άφωνο. Προσόψεις ξύλινες, πέτρινες, τούβλινες, τσιμεντένιες, με χρώματα, με αλουμίνιο και τζάμι, με κεραμεικά πλακάκια, με επίχρυσες διακοσμήσεις, με σοβα όλων των χρωμάτων αλλά πάνω απ'όλα, με μεγάλη έλλειψη συνοχής!! Ένα χωριό παντελώς διαφορετικό απ' τ'άλλα όπου ευχαρίστως θα έμενα μερικές μέρες ακόμα αν είχα χρόνο για να ανακαλύψω και τις άλλες πτυχές του.

Το πρωί της Παρασκευής έφυγα νωρίς νωρίς για να πάρω το αεροπλάνο για Μαδρίτη. Περιττό να σας πω ότι ΚΑΙ για αυτή την πτήση έφτασα τρέχοντας. Έχει καταντήσει αηδία αυτή η υπόθεση...


Με την G. και τον D.


Τα δρομάκια Santpedor...


Πλακόστρωτοι πεζόδρομοι.


Και η κεντρική πλατεία του χωριού.


Η δημιουργικότητα αρχίζει.


Αρχιτεκτονικές φαντασιώσεις...


...που δεν έχουν καμία σχέση με τις διπλανές.

Μ.

Η ώρα είναι σχεδόν 16.00 μιας ηλιόλουστης Τετάρτης και ίσα ίσα που πρόλαβα την πτήση μου από Αθήνα για Βαρκελώνη. Πώς λέμε "τελευταία στιγμή"; Ε, αυτό ήταν δύο στιγμές μετά. Για να καταλάβετε, όταν μπήκα στο αεροδρόμιο και ούτε καν προς τα check-in δεν είχα αρχίσει να τρέχω, οι πίνακες ανακοινώσεων ήδη είχαν κάνει την τελευταία κλήση για επιβίβαση! Μου κάνει εντύπωση που με αφήσαν να μπω.

Τέλειωσαν λοιπόν οι μέρες μου στην Ελλάδα και αυτή τη φορά. Παρόλο που κατάφερα να κάνω κάτι που ούτε το φανταζόμουν σε αυτό το λίγο χρόνο που είχα, ήταν τέσσερις αρκετά κουραστικές βδομάδες και στην ουσία, η μοναδική μου ξένοιαστη μέρα ήταν η Τρίτη αμέσως μετά τα εγκαίνια. Η μέρα της συναυλίας των Depeche Mode δηλαδή και λίγες ώρες πριν φύγω από τη χώρα. Τρελή ανυπομονησία για αυτή τη συναυλία, μιας και ήταν και ένας από τους λόγους για τους οποίους ήρθα Ελλάδα αυτές τις μέρες.

Είμασταν 4 στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στο χώρο της συναυλίας: η Δανάη που ήρθε από Γιάννενα, ο Αλέξανδρος, η Paulina που επίσης είχε έρθει για τη συναυλία και εγώ. Μακρύς ο δρόμος μέχρι τη Μαλακάσα για να φτάσουμε στο Terravibe και προφανώς χρειάστηκε να παρκάρουμε 4 χιλιόμετρα μακρυά, διότι αλλιώς μετά δεν βγαίνεις ουτε τα ξημερώματα. Μιλάμε για χιλιάδες αυτοκίνητα. Εμάς βέβαια, δεν μας νοιάζει καθόλου. Διασχίσαμε τον Ατλαντικό για να έρθουμε. Το που θα παρκάρουμε θα μας πειράξει;

Χιλιάδες άνθρωποι να περιφέρονται στο γρασίδι του συναυλιακού χώρου μπροστά από τη σκηνή όπου θα βγαίναν οι Depeche Mode μετά από τους Motor και τους Purresense. Όπως ήταν κανονισμένο, βγήκαν τα δύο πρώτα συγκροτήματα για να προετοιμάσουν το κοινό και να μας ξυπνήσουν λίγο. Και μετά περιμένουμε το μεγάλο όνομα της βραδυάς. Αργούνε όμως... 21.30 και ακόμα να βγούνε. Ο εκνευρισμός αρχίζει να γίνεται αισθητός και εκφράζεται είτε με φωνές και χειροκροτήματα, είτε με εξύβριση. Άλλοι απλά περιμένουνε υπομονετικά.

Και ξαφνικά, συνέβη. Η μουσική σταματάει και δύο άτομα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μας βγαίνουν στη σκηνή για να μας ανακοινώσουν τί; Ναι, καλά το μαντέψατε! Ότι η συναυλία αναβάλεται! Ο Dave είναι άρρωστος σου λέει! Ήθελε πολύ να κάνει το show και παρόλο που πήγε μέχρι εκεί, ο γιατρός τον συμβούλεψε τελευταία στιγμή να αποσυρθεί σου λέει! Τον πήγαν στο νοσοκομείο, αλλά ίσως να γίνει η συναυλία άυριο σου λέει! Παρακαλούμε φύγετε σταδιακά σου λέει!

Αν τα πλήθη ήταν εκνευρισμένα πριν, τώρα χάσανε τη μπάλα! Ο κόσμος πέταγε μπουκάλια, σπάγανε τις οθόνες, βρίζανε, γιουχάρανε και τσακωνόντουσαν! Προφανώς κανείς δεν τους πίστεψε! Ειλικρινά, περιμένουν να πιστέψουμε ότι μόλις στισ 21.30 αποφασίστηκε ότι δεν ήταν να θέση να βγει στη σκηνή; Οπότε όλοι ξοδέψαν τα λεφτά τους για να αγοράσουν εισητήρια, νερό, φαγητό και να μεταφερθούν μέχρι εκεί για τί; Για τίποτα! Και καλά ο κόσμος που ήρθε από Αθήνα. Άλλοι έιχαν έρθει από διάφορα μέρη της επαρχίας ή ακόμα και από το εξωτερικό (Αργεντινή ας πουμε!!)! Τόσος εκνευρισμός μόνο και μόνο επειδή κάποιοι δεν είναι αρκετά υπεύθυνοι για να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Με αυτό εννοούμε, ανάλογα με το σενάριο, είτε τον καλλιτέχνη ο οποίος μαστούρωσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε πλέον ούτε τα πόδια του να πάρει, είτε του διοργανωτές οι οποίοι ήδη ήξεραν από πολύ πιο πριν ότι ο Dave Gahan δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί, αλλά προτιμήσανε να μην πούνε τίποτα μέχτι την τελευταία στιγμή ώστε να τσεπώσουν όσο περισσότερα λεφτά μπορούνε από εισητήρια, φαγητά, ποτά και διαφημίσεις.

Μια τεράστια απογοήτευση, ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν ότι κυρίως για αυτή τη συναυλία είχα κανονίσει να έρθω στην Ελλάδα αυτές τις συγκεκριμένες ημερομηνίες και δεν είχα μετά άλλη επιλογή από το να φύγω την επόμενη μέρα, όπως ήταν ήδη κανονισμένο. Με τα παιδιά προφανώς φροντίσαμε και βρήκαμε τρόπους να διασκεδάσουμε το υπόλοιπο της βραδυάς, αλλά αυτό ήταν κάτι που χάσαμε και δεν μπορούμε να ανακτήσουμε. Τέλως πάντων... Το ταξίδι συνεχίζεται... Σε ισπανικό έδαφος για τις επόμενες μέρες.

Μ.

Οι μέρες μου στην Ελλάδα έχουν σχεδόν τελειώσει και η αλήθεια είναι ότι ούτε καν το συνειδητοποίησα ότι ήμουν εδώ. Δεν λέω βέβαια, οι πρώτες μέρες ήταν γεμάτες με κέφι και καλό φαγητό, περνώντας το σαββατοκύριακο του Πάσχα στο σπίτι του Στέλιου στην Αμάρυνθο. Ήταν ακριβώς όπως το φανταζόμουν, με καλούς φίλους, πολλές καινούριες γνωριμίες, τρομακτικές ποσότητες φαγητού και αρκετά γέλια να μας κρατήσουν μέχρι τα Χριστούγεννα.


Δεν σηκωθήκαμε και πολύ από το τραπέζι...


Απίστευτη γλύκα το φαγητο!


Στέλιος, ο co-organiser! :p


Να μην τη ρίξουμε και μια βουτιά; :)


Στις 25 μέρες που θα πέρναγα πίσω στη χώρα μου, είχα συγκεκριμένα πράγματα που ήθελα να κάνω. Παρ' όλ' αυτά, οι προτεραιότητές μου υπέστησαν μια αναπάντεχη ανακατωσούρα όταν στάθηκα απίστευτα τυχερός και μου προσφέρθηκε η δυνατότητα να στήσω μια έκθεση φωτογραφίας και να προλάβω μάλιστα και να κάνω τη βραδυά των εγκαινίων πριν φύγω από τη χώρα. Όχι μόνο εγώ, αλλά και δύο φίλοι μου που με φέρανε σε επαφή με διάφορους χώρους επιχειρώντας κάτι τέτοιο, μείναμε άφωνοι όταν η ιδιοκτήτρια ενός πολύ ποιοτικού χώρου μας είπε ότι ευχαρίστως θα δεχόταν να γίνει εκεί η έκθεσή μου και μάλιστα με εγκαίνια στις 11 Μαΐου.

Δεν χρειάζεται καν να εκφράσω τον ενθουσιασμό μου για αυτή την είδηση, αλλά είχα στη διάθεσή μου μονάχα δύο εβδομάδες για να κάνω όλες τις απαραίτητες κινήσεις. Αυτό περιελάμβανε να διαλέξω τις φωτογραφίες, να παραγγείλω τα υλικά, να εκτυπώσω, να προετοιμάσω και να κατασκευάσω τα εκθέματα, να βρω ζωντανή μουσική για τη βραδυά των εγκαινίων, να προσλάβω ένα DJ και χορευτές για το show, να προετοιμάσω τον χώρο αυτό καθ' αυτό, να σχεδιάσω τα flyers, να εκτυπώσω μερικές εκατοντάδες πόστερ και flyer και να τα μοιράσω σε όλη την πόλη, να συντάξω ένα δελτίο τύπου και να το στείλω σε όλα τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και διάφορες άλλες μικροδουλειές... Προφανώς μιλάμε για τεράστιο όγκο δουλειάς, αλλά χάρη στην ανεκτίμητη βοήθεια κάποιων ανθρώπων (κυρίως θα αναφερθώ στο Βασίλη, την Κάρμεν και την Κυβέλη που κάνανε καταπληκτική δουλειά και ρίξανε πολύ τρέξιμο) τα καταφέραμε και είμασταν πλήρως έτοιμοι εγκαίρως. Σας ευχαριστώ από τα βάθη της καρδιάς μου παιδιά. Δεν θα τα είχα καταφέρει χωρίς εσάς!



Η βραδυά των εγκαινίων είχε μεγάλη επιτυχία! Πολύς κόσμος, πολλές καλές κριτικές για τις φωτογραφίες και την παρουσίαση, η μουσική χάρη στην πανέμορφη DJ μας Claudia Matola ήταν καταπληκτική, οι χοροί μαγευτικοί, όλοι περάσανε πολύ καλά και δεχόμουν τα καλύτερα σχόλια από τον κόσμο καθώς έφευγε. Για να μην αναφέρω για το μόνιμο χαμόγελο που είχα στο πρόσωπό μου. Σε γενικές γραμμές, είμαι πάρα πολύ ευχαριστημένος με την εξέλιξη της βραδυάς και πιστεύω ότι κάτι κάλο θα βγει από αυτό.

Και τώρα... Δεν μένει και πολύ... Φεύγω αύριο. Αλλά πριν φύγω... Depeche Mode Live!

M.