Και μετά και μετά;;;

Έχοντας λοιπόν ρίξει ένα γερό τρέξιμο για να προλάβω το αεροπλάνο, φτάνω με τα πολλά στη Βαρκελώνη, όπου θα μείνω δύο μέρες. Έχω ξανάρθει στην εντυπωσιακή αυτή πόλη και της έχω μεγάλη αδυναμία. Αυτή τη φορά όμως θα μένω λίγο πιο έξω από το κέντρο της, σε ένα μικρό χωριό που λέγεται Santpedor. Ο λόγος της επίσκεψής μου; Να δω τη φίλη μου τη G., την οποία είχα γνωρίσει πριν από δύο χρόνια στη Μονγκολία και έχω να τη δω από τότε, οπότε είναι ευκαιρία.

Στο κέντρο της Βαρκελώνης συναντήθηκα με τον άντρα της τον D. και μετά από μια κοιμισμένη διαδρομή με το λεωφορείο, είχαμε φτάσει στο Santpedor όπου μας περίμενε η G. Σε όλη την περιοχή γινόταν χαμός εκείνο το βράδυ, διότι η Βαρκελώνη έπαιζε στον τελίκο ποδοσφαίρου για να κερδίσει... κάτι... (Η επαφή μου με το ποδόσφαιρο είναι όμοια με αυτήν ενός χορτοφάγου με το ζαμπόν: ξέρει ότι υπάρχει, αλλά χέστηκε.) Πήγαμε εμείς σε ένα μπαράκι (το μοναδικό του χωριού) να πιούμε μια μπύρα και να τα πούμε. Ήταν πραγματικά πολύ ωραίο που ξανασυναντηθήκαμε. Είχαμε τόσα πολλά να πούμε και είχαμε αλλάξει τόσο πολύ και οι δύο που μιλούσαμε για ώρες και ώρες και συνεχίζαμε ακάθεκτοι. Το επόμενο βράδυ μάλιστα πήγαμε για φαΐ και με ένα άλλο παλικάρι, τον C., ο οποίος ήταν επίσης στη Μονγκολία. Τώρα πλεόν εγώ μιλάω και ισπανικά, οπότε μπορούσαμε να τα πούμε και σε άλλο επίπεδο.

Όσο η G. ήταν στη δουλειά, οπότε δεν το ρίχναμε στη λογοδιάρροια, κυκλοφόρησα κάμποσο στο χωριό για να δω περί τίνος πρόκειται. Ένα από τα πρώτα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση ήταν η έλλειψη κόσμου. Το μέρος ήταν απλά νεκρό. Πήγαινα από δρόμο σε δρόμο και δεν έβρισκα ψυχή. Κάποια στιγμή ρώτησα μια κοπέλα γιατί παίζει τόση νέκρα και μου είπε: "Είναι χωριό εδώ. Η σιέστα είναι ιερή". Πραγματικά, κοίταξα την ώρα και ήταν 4 το απόγευμα. Όπως και στα περισσότερα μέρη της Αργεντινής, τα πάντα νεκρώνουν από τις 1.00 μέχρι τις 5.00.

Κατά τ'άλλα, το χωριό όσο πήγαινε με κέρδιζε ακόμα περισσότερο. Αρχικά με την ηρεμία του, μετά με τα πανέμορφα, στενά, πετρόστρωτα σοκάκια του και στο τέλος με το πόσο αναρχική είναι η αρχιτεκτονική του. Δεν μπορούσα να το πιστέψω. Κάθε μπαλκόνι και πρόσοψη κτιρίου ήταν εντελώς διαφορετική από του διπλανού κτιρίου. Δεν μιλάμε για γειτονικές περιοχές! Δεν μιλάμε για διπλανά οικοδομικά τετράγωνα. Μιλάμε για μια κατάσταση όπου από γωνία σε γωνία θα συναντούσα 3-4 διαφορετικές εκφράσεις των αρχιτεκτονικών φαντασιώσεων του καθενός! Είναι ένα χωριό 7000 κατοίκων και δίνει την εντύπωση ότι ο κάθε κάτοικος έχει πει "Δικό μου είναι το σπίτι, όπως θέλω θα το κάνω και δεν δίνω δεκάρα για το τί θα πείτε εσείς."! Δεν λέω, καλά κάνουν, αλλά όντας μια συμπεριφορά που σε γενικότερες γραμμές δεν συναντάμε στις συντηρητικές κοινωνίες του σήμερα (πόσο μάλλον σε ένα πάρα πολύ παραδοσιακό καταλανικό χωριό πολλοί κάτοικοι του οποίου ούτε ισπανικά δεν μιλάνε), εμένα προσωπικά με έχει αφήσει άφωνο. Προσόψεις ξύλινες, πέτρινες, τούβλινες, τσιμεντένιες, με χρώματα, με αλουμίνιο και τζάμι, με κεραμεικά πλακάκια, με επίχρυσες διακοσμήσεις, με σοβα όλων των χρωμάτων αλλά πάνω απ'όλα, με μεγάλη έλλειψη συνοχής!! Ένα χωριό παντελώς διαφορετικό απ' τ'άλλα όπου ευχαρίστως θα έμενα μερικές μέρες ακόμα αν είχα χρόνο για να ανακαλύψω και τις άλλες πτυχές του.

Το πρωί της Παρασκευής έφυγα νωρίς νωρίς για να πάρω το αεροπλάνο για Μαδρίτη. Περιττό να σας πω ότι ΚΑΙ για αυτή την πτήση έφτασα τρέχοντας. Έχει καταντήσει αηδία αυτή η υπόθεση...


Με την G. και τον D.


Τα δρομάκια Santpedor...


Πλακόστρωτοι πεζόδρομοι.


Και η κεντρική πλατεία του χωριού.


Η δημιουργικότητα αρχίζει.


Αρχιτεκτονικές φαντασιώσεις...


...που δεν έχουν καμία σχέση με τις διπλανές.

Μ.