Και μετά και μετά;;;

Η ώρα είναι σχεδόν 16.00 μιας ηλιόλουστης Τετάρτης και ίσα ίσα που πρόλαβα την πτήση μου από Αθήνα για Βαρκελώνη. Πώς λέμε "τελευταία στιγμή"; Ε, αυτό ήταν δύο στιγμές μετά. Για να καταλάβετε, όταν μπήκα στο αεροδρόμιο και ούτε καν προς τα check-in δεν είχα αρχίσει να τρέχω, οι πίνακες ανακοινώσεων ήδη είχαν κάνει την τελευταία κλήση για επιβίβαση! Μου κάνει εντύπωση που με αφήσαν να μπω.

Τέλειωσαν λοιπόν οι μέρες μου στην Ελλάδα και αυτή τη φορά. Παρόλο που κατάφερα να κάνω κάτι που ούτε το φανταζόμουν σε αυτό το λίγο χρόνο που είχα, ήταν τέσσερις αρκετά κουραστικές βδομάδες και στην ουσία, η μοναδική μου ξένοιαστη μέρα ήταν η Τρίτη αμέσως μετά τα εγκαίνια. Η μέρα της συναυλίας των Depeche Mode δηλαδή και λίγες ώρες πριν φύγω από τη χώρα. Τρελή ανυπομονησία για αυτή τη συναυλία, μιας και ήταν και ένας από τους λόγους για τους οποίους ήρθα Ελλάδα αυτές τις μέρες.

Είμασταν 4 στο αυτοκίνητο πηγαίνοντας στο χώρο της συναυλίας: η Δανάη που ήρθε από Γιάννενα, ο Αλέξανδρος, η Paulina που επίσης είχε έρθει για τη συναυλία και εγώ. Μακρύς ο δρόμος μέχρι τη Μαλακάσα για να φτάσουμε στο Terravibe και προφανώς χρειάστηκε να παρκάρουμε 4 χιλιόμετρα μακρυά, διότι αλλιώς μετά δεν βγαίνεις ουτε τα ξημερώματα. Μιλάμε για χιλιάδες αυτοκίνητα. Εμάς βέβαια, δεν μας νοιάζει καθόλου. Διασχίσαμε τον Ατλαντικό για να έρθουμε. Το που θα παρκάρουμε θα μας πειράξει;

Χιλιάδες άνθρωποι να περιφέρονται στο γρασίδι του συναυλιακού χώρου μπροστά από τη σκηνή όπου θα βγαίναν οι Depeche Mode μετά από τους Motor και τους Purresense. Όπως ήταν κανονισμένο, βγήκαν τα δύο πρώτα συγκροτήματα για να προετοιμάσουν το κοινό και να μας ξυπνήσουν λίγο. Και μετά περιμένουμε το μεγάλο όνομα της βραδυάς. Αργούνε όμως... 21.30 και ακόμα να βγούνε. Ο εκνευρισμός αρχίζει να γίνεται αισθητός και εκφράζεται είτε με φωνές και χειροκροτήματα, είτε με εξύβριση. Άλλοι απλά περιμένουνε υπομονετικά.

Και ξαφνικά, συνέβη. Η μουσική σταματάει και δύο άτομα που δεν έχουμε ξαναδεί ποτέ μας βγαίνουν στη σκηνή για να μας ανακοινώσουν τί; Ναι, καλά το μαντέψατε! Ότι η συναυλία αναβάλεται! Ο Dave είναι άρρωστος σου λέει! Ήθελε πολύ να κάνει το show και παρόλο που πήγε μέχρι εκεί, ο γιατρός τον συμβούλεψε τελευταία στιγμή να αποσυρθεί σου λέει! Τον πήγαν στο νοσοκομείο, αλλά ίσως να γίνει η συναυλία άυριο σου λέει! Παρακαλούμε φύγετε σταδιακά σου λέει!

Αν τα πλήθη ήταν εκνευρισμένα πριν, τώρα χάσανε τη μπάλα! Ο κόσμος πέταγε μπουκάλια, σπάγανε τις οθόνες, βρίζανε, γιουχάρανε και τσακωνόντουσαν! Προφανώς κανείς δεν τους πίστεψε! Ειλικρινά, περιμένουν να πιστέψουμε ότι μόλις στισ 21.30 αποφασίστηκε ότι δεν ήταν να θέση να βγει στη σκηνή; Οπότε όλοι ξοδέψαν τα λεφτά τους για να αγοράσουν εισητήρια, νερό, φαγητό και να μεταφερθούν μέχρι εκεί για τί; Για τίποτα! Και καλά ο κόσμος που ήρθε από Αθήνα. Άλλοι έιχαν έρθει από διάφορα μέρη της επαρχίας ή ακόμα και από το εξωτερικό (Αργεντινή ας πουμε!!)! Τόσος εκνευρισμός μόνο και μόνο επειδή κάποιοι δεν είναι αρκετά υπεύθυνοι για να κάνουν αυτό που πρέπει να κάνουν. Με αυτό εννοούμε, ανάλογα με το σενάριο, είτε τον καλλιτέχνη ο οποίος μαστούρωσε τόσο πολύ που δεν μπορούσε πλέον ούτε τα πόδια του να πάρει, είτε του διοργανωτές οι οποίοι ήδη ήξεραν από πολύ πιο πριν ότι ο Dave Gahan δεν θα μπορούσε να εμφανιστεί, αλλά προτιμήσανε να μην πούνε τίποτα μέχτι την τελευταία στιγμή ώστε να τσεπώσουν όσο περισσότερα λεφτά μπορούνε από εισητήρια, φαγητά, ποτά και διαφημίσεις.

Μια τεράστια απογοήτευση, ειδικά λαμβάνοντας υπόψιν ότι κυρίως για αυτή τη συναυλία είχα κανονίσει να έρθω στην Ελλάδα αυτές τις συγκεκριμένες ημερομηνίες και δεν είχα μετά άλλη επιλογή από το να φύγω την επόμενη μέρα, όπως ήταν ήδη κανονισμένο. Με τα παιδιά προφανώς φροντίσαμε και βρήκαμε τρόπους να διασκεδάσουμε το υπόλοιπο της βραδυάς, αλλά αυτό ήταν κάτι που χάσαμε και δεν μπορούμε να ανακτήσουμε. Τέλως πάντων... Το ταξίδι συνεχίζεται... Σε ισπανικό έδαφος για τις επόμενες μέρες.

Μ.