Και μετά και μετά;;;

Μαδρίτη λοιπόν. Είναι η δεύτερη φορά που έρχομαι εδώ. Την πρώτη φορά είχα έρθει για να δω τη Μ. και είχα κάτσει 10 ώρες. Αυτή τη φορά έρχομαι για να δω τη L., αλλά θα κάτσω περισσότερο: 30 ώρες! Την έχω χορτάσει τη Μαδρίτη, δεν μπορώ να πω...

Εκτός από την ευχαρίστηση του να δω πάλι μια φίλη που έχω να δω πολύ καιρό, θα έλεγα ότι τα αξιοσημείωτα στοιχεία της πόλης που έζησα ήταν δύο. Καταρχας το γιγαντιαίο πάρκο που έχουν στην καρδιά της πόλης, Parque de Retiro λέγεται αν θυμάμαι καλά, είναι ένας ανεκτίμητος πνεύμονας για την ισπανική πρωτεύουσα. Αμέτρητα στρέμματα γης με δέντρα, γρασσίδι, λίμνες, συντριβάνια και διαδρόμους, όλα διαθέσιμα για να περνάει ο κόσμος τις ώρες του με όποιο τρόπο προτιμάει. Πληθώρα πατινιών να τσουλάνε, μουσικών να παίζουν, αθλητών να τρέχουν, ζογγλέρ να εξασκούνται και μικρών παιδιών να πρήζουν γονείς και περαστικούς βρίσκονται εκεί σε καθημερινή βάση. Κατ' εμέ, ένας φανταστικός χόρος που μακάρι να είχαν όλες οι πόλεις του κόσμου.

Αυτό είναι βέβαια για το πρωί. Το βράδυ, κάτι δεν πρέπει να φας και να πιεις; τάπας και μπύρα συγκεκριμένα, και με πήγαν η L. και ο F. στο ιδανικό μέρος. Ένα ξακουστό μπαράκι (φαίνεται από τον αριθμό όχι μόνο τουριστών αλλά και ντόπιων κάθε βράδυ) όπου με κάθε τρία ποτήρια μπύρα σου δίνουν δύο πιατάρες τάπας. Και όλα αυτά για πέντε ευρώ. Περνάς τα βράδυα σου εκεί ή δεν τα περνάς; Εγώ προσωπικά αν είχα κι άλλο βράδυ διαθέσιμο, θα πέρναγα άλλη μια βόλτα. Το κακό είναι βέβαια ότι μαζεύει τα χειρότερα από την κάθε κατηγορία. Οι περισσότεροι τουρίστες που πάνε εκεί είναι από αυτούς που επιδιώκουν να γίνουν τύφλα και κάνουν καραγκιοζιλίκια (αντί για αυτούς που επιδιώκουν να κάνουν καραγκιοζιλίκια και γίνονται τύφλα - με αυτούς δεν έχουμε πρόβλημα). Όσο για τους ντόπιους πολλοί πάνε εκεί λόγω της συρροής δειγμάτων της πρώτης κατηγορίας, επιχειρώντας την εύρεση εύκολης σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Αμφότερα τα γκρουπάκια μπορούν να γίνουν ιδιαίτερα ενοχλητικά, αλλά εμείς κάναμε το κέφι μας και περάσαμε (και φάγαμε) λουκούμι.

Σάββατο βράδυ τώρα πλέον και περπατάω να μπω στο αεροπλάνο που θα με γυρίσει στη λατινική ήπειρο (όχι, αυτή τη φορά τα κατάφερα και ήρθα στην ώρα μου). Με έχει πιάσει μια περίεργη θλίψη... Δεν ξέρω αν είναι επειδή ξαναφεύγω (από όπου κι αν είναι αυτό), αν έιναι επειδή δεν ξέρω πού πάω, επειδή πάλι συναναστράφηκα με κόσμο που θα μου λείψει πολύ ή απλά επείδη είμαι λίγο κουρασμένος. Όπως και να 'χει, έχω πολύύύύ δρόμο μπροστά μου που μου επιφυλάσει αμέτρητες χαρές και ισάριθμες εκπλήξεις (ευχάριστες και δυσάρεστες προφανώς). Είμαι δεν είμαι έτοιμος, έγω πάω! Θα έρθετε; :)



Με την L.

Μ.