Και μετά και μετά;;;

Η άφιξη μου στο Buenos Aires και η σύντομη παραμονή μου καταφέρανε να μου δώσουνε άλλη μια αφορμή να πιστεύω ότι όλα γίνονται για κάποιο λόγο.

Κυριακή μεσημεράκι και είμαι ήδη στο σπίτι της ακόμα κοιμισμένης L. Η ιδέα ήταν να κάτσω εδώ μία μέρα και να φύγω τη Δευτέρα το πρωί με τρένο για Tucuman. Η L. καταφέρνει να με πείσει να μην πάρω αυτό το τρένο, οπότε λέω να κάτσω άλλη μια μέρα. Στο μεταξύ, 2-3 άτομα που πήραν χαμπάρι στη ζούλα (δεν το είχα πει σε κανέναν ότι θα ήμουν εδώ) ότι είχα γυρίσει προσπαθούσαν να με πείσουν να κάτσω μέχρι το σαββατοκύριακο και να πάω Rosario μαζί τους. Δεν το έβλεπα πιθανό, μιας και είχα ανάγκη να είμαι στο δρόμο και όχι να κόβω βόλτες στα ίδια μέρη πάλι. Το κεφάλαιο Buenos Aires έχει κλείσει για μένα προς το παρόν και γι' αυτό δεν ένιωθα άνετα να κάθομαι εκεί άπραγος.

Δευτέρα πρωί αγόρασα το εισητήριό μου για La Quiaca, το σύνορο Αργεντινής - Βολιβίας και μετά από διάφορες δουλίτσες, συναντήθηκα με την Π. για μια μπυρίτσα.

- Χα χα χου χου, πάω Βολιβία
- Χα χα χου χου, ψήνομαι να έρθω κι εγώ
- Χα χα χου χου, Έλα
- Θα έρθω (κοπήκαν τα χα και χου)
- Δεν σε πιστεύω

Το επόμενο πρωί έμεινα άναυδος όταν την είδα να μπαίνει στο λεωφορείο! Προφανώς έχω να κάνω με ένα τρελοκομείο.

Μετά λοιπόν από μια διαδρομή 29 ωρών με το λεωφορείο (βλέποντας ταινίες του Steven Seagal στα ισπανικά), δύο νέες σφραγίδες στο διαβατήριο και μια γερή τρεχάλα μέχρι το σταθμό, έχω καταλήξει άνετος στο τρένο από Villazon για Tupiza με συνταξιδιώτρια την Π. Καλωσήρθαμε στη Βολιβία. Το μεγάλο ταξίδι μόλις τώρα αρχίζει...

Μ.


Athlia h foto, alla h monadikh apodeiksh eisodou sth Volivia pou exw pros to paron, logw eleipsews texnologias... :)