Και μετά και μετά;;;

Άλλο ένα πρωινό ξύπνημα και πάμε να κάνουμε κυματάκια στη λίμνη Τιτικάκα. Γύρω στα 20 άτομα στο βαρκάκι και μαζί με τον οδηγό μας τον Juan Carlos, ξεκινήσαμε για τα νησιά της λίμνης.

Μέσα στο χώρο του λιμανιού, η επιφάνεια του νερού έχει μια έντονη πράσινη απόχρωση η οποία, αν και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα εικόνα όταν το σκάφος περνάει και διαγράφει τα μπλε απόνερά του, δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική.





Μέσα σε ένα δίωρο έχουμε ήδη κάνει τις δύο πρώτες στάσεις μας στα νησιά Uros. Είναι πλέοντα νησιά, τεχνητά κατασκευασμένα από χώμα από τον πάτο της λίμνης και καλάμια μπαμπού και πάνω σε αυτά τηα νησιά ζούνε αυτόχθονες οικογένειες Quechua. Προσωπικά... δεν εντυπωσιάστηκα. Μου φάνηκε όλο αυτό το σκηνικό σαν μια καλοστημένη τουριστική παγίδα με στοιχεία τα οποία σίγουρα κάποτε ήταν γνήσια και συναρπαστικά, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έιναι τίποτα παραπάνω από κάτι που έχουν εκμεταλευθεί τα μεγάλα κεφάλια του τοπικού τουρισμού και φαντάζει εντελώς ψεύτικο. Είχα συνεχώς την αίσθηση ότι για αυτές τις οικογένειες (τα μέλη των οποίων αμφιβάλω αν ήταν όντως αυτόχθονα και ότι ζούνε εκεί όλη τους τη ζωή) είμασταν ένα μάτσο κοινούμενα δολλάρια. Δεν τους νοιάζει το ενδιαφέρον μας για τον τρόπο ζωής τους, όπως και οι περισσότεροι τουρίστες στην ουσία δεν ενδιαφέρονται καθόλου για αυτό τον τρόπο ζωής. Πάνε εκεί μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφία τον γεναίο Περουβιανό άντρα που ζει στη μέση του πουθενά στη λίμνη και το χαριτωμένο μικρό κοριτσάκι που κυλιέται στα μπαμπού και γλύφει ότι σκατά έχουν πάνω τους. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από εκεί.





Πλεύσαμε μερικές ώρες ακόμα και φτάσαμε στο Amantani, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της λίμνης όπου και θα περνάγαμε τη νύχτα. Άντε πάλι τα ίδια. Ήρθαν γυναίκες του νησιού, μας βάλανε όλους σε δωμάτια στα σπίτια τους να μείνουμε και μας δώσανε και ένα πιάτο φαΐ για βραδυνό και πρωινό. Αργότερα το βράδυ στήσανε και χωρό για πάρτη μας. Μας ντύσανε με τις τοπικές φορεσιέςκαι μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο πολιτισμικό κέντρο του νησιού (εξοπλισμένο φυσικά με ένα μίνι μάρκετ) για να χορέψουμε τους τοπικούς τους χορούς. Ναι, να αρπάξουμε όλοι τα τουριστάκια και να τους δείξουμε πώς είναι η ζωή μας. Έλεος....... Λες και έτσι είναι κανονικά η ζωή τους. Ήταν ολοφάνερο στα πρόσωπά τους ότι ούτε ιδιαίτερα συγκινημένοι ήταν να μας έχουν εκεί ούτε είχαν όρεξη να χοροπηδάνε και να χορεύουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουν γιατί κάνουν αυτό που κάνουν. Αυτό μας σέρβιρε το τουριστικό γραφείο, αυτό κάνουμε. Τι γνήσια εμπειρία! Είμαι σίγουρος ότι ποτέ κανένας άλλος δεν το έχει ξανακάνει αυτό...........
Πέραν της τουριστικής άποψης, το νησί είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Ησυχία και ηρεμία παντού, γέροι άνθρωποι να δουλεύουν σκληρά, καταπληκτικές εικόνες της λίμνης, όχι μόνο από την ακτή της, αλλά και από ψηλά στους ναούς Pachatata και Pachamama, και ηλεκτρισμός ούτε για πλάκα! Κρίμα που το έχουν κάνει ένα πανηγύρι για τα τουριστάκια...





Το επόμενο πρωί φύγαμε νωρίς για να επισκεφτούμε άλλο ένα νησί πριν γυρίσουμε στο Puno. Taquile το όνομά του και για άλλη μια φορά, όλοι να περιμένουν τους "πλούσιους" τουρίστες για να τους χρεώσουν δύο δολλάρια για μία snickers. Τίποτα το συνταρακτικό με αυτό το νησί, ειδικά τώρα που οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί. Πέραν του ότι η λίμνη είναι γιγαντιώδης και ότι κοντεύει να αγγίξει τα σύννεφα, δεν έχει τίποτα νέο να δείξει συγκρινώμενη με τα ελληνικά νησιά που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν.



Έχοντας ακολουθήσει λοιπόν την πιο τουριστική διαδρομή στην ιστορία, έχουμε γυρίσει στο Puno και σκοπεύουμε να φύγουμε αύριο για Cusco. Αλλά όόόόόχι... Θα κάτσουμε άλλη μια μέρα χωρίς να κάνουμε τίποτα, διότι έπαθα τροφική δηλητηρίαση από το γευστικότατο γεύμα που μας πρόσφερε εκείνη η οικογένεια στο νησί Amantani. Πανέμορφα...

Ωραία. Λίμνη Τιτικάκα. Δεν θέλω αναμνηστικό μπλουζάκι, ευχαριστώ. Σταμάτα να με πρήζεις!!!

Μ.