Δεν χάσαμε χρόνο. Με το που φτάσαμε στην Tupiza αμέσως ψάξαμε και βρήκαμε ένα τουριστικό γραφείο που οργανώνει πολυήμερες εξορμήσεις στο Salar de Uyuni (Τί είναι αυτό; Να διαβάσετε παρακάτω τεμπέληδες!). Τα κανονίσαμε όλα λοιπον, ρίξαμε και έναν πλέον αναγκαίο ύπνο και την επόμενη μέρα νωρίς το πρωί είμασταν ήδη στο δρόμο.
Η ομάδα. Ο σκύλος είναι κομπάρσος.
Εγώ, η Π., ένα ζευγάρι Καναδών, ο οδηγός μας ο Rafael και η Margarita η προσωπική μας μαγείρισα (ναι, καλά διαβάσατε. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για το φαγητό της. Ένα βράδυ κόντεψα να την παντρευτώ όταν μας έφερε μους σοκολάτα!), όλοι μαζί σε ένα τζιπάκι 4x4 το οποίο δείχνει να είναι σε αρκετά καλή κατάσταση, πήραμε τα βουνά. Και το εννοώ! Από την πρώτη στιγμή, το υψόμετρο στο οποίο βρισκόμασταν δεν έπεσε κάτω απο τα 3600 μέτρα! Η Βολιβία είναι μια απίστευτα ορεινή χώρα με, κατά κύριο λόγο, από πολύ χαμηλή έως ανύπαρκτη βλάστηση: κάνας θάμνος μέχρι τον αστράγαλο, άντε κάνας δίμετρος κάκτος... Από εκεί και πέρα, χώμα και πέτρες σε έκταση όσο επιτρέπουν τα βουνά να δούμε.
Στο δρόμο...
Πολλά χωριουδάκια στη μέση του πουθενά, σε υψόμετρα πάνω από τα 4000 μέτρα, οι κάτοικοι των οποίων κυμαίνονται απο 40 μέχρι 500. Άνθρωποι αποκομμένοι από τους πάντες και τα πάντα, που τρέφονται με τις καλλιέργειές τους (όταν το έδαφος το επιτρέπει), τα ζώα τους και τα προϊόντα αυτών. 
Για κάποιο λόγο, το λάμα με κοίταγε πολύ σεξουαλικά...
Σε ένα από αυτά μείναμε κι εμείς το πρώτο βράδυ, στο San Antonio de Lipez. Τα σπίτια όλων αυτών των χωριών είναι σχεδόν αποκλειστικά κατασκευασμένα με τούβλα φτιαγμένα από τους ίδιους με λάσπη και άχυρο. 
Μετά από το πρώτο 24-ωρο, έχει αρχίσει να μας επηρεάζει το υψόμετρο: δεν μπορούμε να αναπνεύσουμε, η καρδιά χτυπάει σταθερά πιο γρήγορα και οι πονοκέφαλοι είναι πλέον μέρος του παιχνιδιού. Λένε ότι μετά το πρώτο διήμερο το ανθρώπινο σώμα προσαρμόζεται. Λένε...
4855 μέτρα πάνω από το επίπεδο της θάλασσας...
Εμείς δεν μπορούμε να ανασάνουμε και αυτά τα μούλικα παίζουν μπάσκετ!
Η δεύτερη μέρα ξεκινάει επεισοδιακά. Σηκωθήκαμε στις 5.30 το πρωί για να πάμε να δούμε την ανατολή του ηλίου σε ένα ερειπωμένο χωριό εκεί κοντά, αλλά το αμάξι δεν μας έκανε τη χάρη. Δεν έπαιρνε μπροστά με τίποτα. Είχαν περάσει δύο ώρες, ο Rafael ακόμα πάλευε και το κρύο ήταν τόσο αφόρητο που δεν τολμούσαμε να βγούμε από τις κουβέρτες μας ούτε καν για να σβήσουμε το φως. Παπούτσια πετάγαμε στο διακόπτη μέχρι που ξεμείναμε από πυρομαχικά και τελικά το φως έμεινε αναμμένο. Λίγο αργότερα πάντως, η οδηγάρα μας το έκανε το θαύμα του και ξαναβγήκαμε στο δρόμο.
Παγώσαμε ρεεεεε!
Το υγρό στοιχείο ήταν αυτό που κυριάρχησε όλη μέρα. Από λίμνη σε λίμνη είμασταν, με ενδιάμεσες στάσεις σε θερμά λουτρά και γκάιζερς. Μετά από τις λίμνες Morejon και Kollpa που αν και εντυπωσιακές, δεν είχαν κάτι το τόσο μαγευτικό αρκετά για να σας πρήξω, φτάσαμε στους αστέρες της ημέρας.
- Laguna Blanca: Το μωρό όλων των λιμνών με ανοιχτόχρωμα, γαλανά νερα. Θυμίζει όαση, μιας και εμφανίζεται φτάνοντας στην κορυφή μιας ανυφορικής διαδρομής μετά από πολλά χιλιόμετρα νεκρικού εδάφους διασχίζοντας την έρημο του Dali (Ω ναι, έχουμε και το καλλιτεχνικό μας στοιχείο εδώ. Αυτή η έρημος έχει κερδίσει το όνομα του ζωγράφου λόγω των ασυνήθιστων χρωματικών σχηματισμών των βουνών που την αγκαλιάζουν).
- Laguna Verde: Η πιο εντυπωσιακή από όλες. Παρά το γεγονός ότι ξεκινάει μόλις ελάχιστα μέτρα από την όχθη της προηγουμένης, το τοπίο είναι μαγευτικό. Καταπράσινα νερά στους πρόποδες ενός ηφαιστείου, χάρη στο οποίο ο λόφος μπροστά από τη λίμνη είναι γεμάτος με τεράστιες, μαύρες, ηφαιστειακές πέτρες, προσφέροντας μια έντονη αντίθεση απέναντι στην εξωτικά πράσινη επιφάνειά της.
- Laguna Colorada: Η κόκκινη, αχανής κατοικία 25 χιλιάδων φλαμίνγκο. Το μεγαλύτερο μέρος της λίμνης έχει ένα έντονο κόκκινο χρώμα χάρη στην κόκκινη άλγη με την οποία τρέφονται όλα τα φλαμίνγκο. Ήταν ένα πραγματικά πανέμορφο θέαμα, φτάνοντας στη λίμνη κατά το σούρουπο, να βλέπουμε δεκάδες φλαμίνγκο να πετάνε μόλις εκατοστά από τα πορφυρά νερά και να χάνονται στον ορίζοντα.
Μέρα τρίτη και το κρύο δεν παλεύεται! Κοιμηθήκαμε ο καθένας με επτά κουβέρτες από πάνω μας και οποιοσδήποτε λόγος εξόδου από αυτή τη θαλπωρή μας φάνταζε τιμωρία. Το πρωί ήταν απλά μαρτυρικό. Παρά τη μεταμφίεσή μας που θύμιζε κρεμμύδι (δύο παντελόνια, δύο ζευγάρια κάλτσες, τρεις ζακέτες, γάντια, κουκούλα, σκούφο) και τον καφέ στα χέρια, το κρύο την κέρδιζε αυτή τη μάχη. Ξυλιασμένα δάχτυλα, πάγος στο μούσι και τα δόντια να παίζουν μουσική. Να φορέσουμε άλλα ρούχα δεν είχαμε και να τρέξουμε δεν μπορούσαμε, μιας και στα 4600 μέτρα οι αντοχές μας ούτε μέχρι το μπάνιο δεν μας βγάζανε. Το τελικό χτύπημα ήρθε όταν ο Rafael μας είπε ότι η θερμοκρασία πριν μόλις μισή ώρα ήταν -20 με -25 βαθμούς Κελσίου υπό το μηδέν. Και μόνο με αυτή τη γνώση, το κρύο ξαφνικά έγινε πιο διαπεραστικό...
Πέραν της πρωινής ψυχρολουσίας, η μέρα δεν είχε κάτι το συνταρακτικό. Με όλα όσα είχαμε δει μέχρι εκείνο το σημείο και το Salar (είπαμε, θα σας εξηγήσω πιο μετά τί είναι) να μας περιμένει την επόμενη μέρα, οι έρημοι και οι λιμνούλες που ακολούθησαν μας άφησαν σχετικά αδιάφορους.
Αν μη τι άλλο, ευτυχώς μας δείχνουν πού μπορούμε να παρκάρουμε.
Το πλέον αξιοσημείωτο στοιχείο της ημέρας όμως, για διάφορους λόγους, είναι ο τόπος διαμονής μας το βράδυ. Είναι μια πανσιόν, η οποία ούσα κατασκευασμένη μόλις έξω απο το Salar, είναι εξ ολοκλήρου κατασκευασμένη από αλάτι (πρώτο στοιχείο). Τα κρεβάτια, οι πάγκοι, οι τοίχοι, η διακόσμηση είναι όλα αλάτινα! Πέραν αυτού όμως, το καλύτερο απ'όλα, υπάρχει ντους με ζεστό νερο! Επιτέλους είχαμε την δυνατότητα να ξεπλυθούμε από τα κιλά χώματος που είχε αποροφήσει το σώμα μας. Πραγματικά, έχει άλλη αίγλη το να κάθεσαι σε αλάτινες καρέκλες γύρω από ένα αλάτινο τραπέζι, μυρίζοντας σαπούνι αντί για 60 ώρες περιπέτειας.
Ένα αλατισμένο σαλόνι...
...και μια αλατισμένη κρεβατοκάμαρα.
Μέρα τέταρτη και τελευταία και χαλάλι το εγερτήριο στις 6 το πρωί. Φεύγουμε σούμπιτοι για το Salar. Τί είναι λοιπόν αυτό το περιβόητο Salar; Φανταστείτε μια επίπεδη έκταση 12 χιλιάδων τετραγωνικών χιλιομέτρων απαρτισμένη μόνο από αλάτι. Αλάτι μέχρι εκεί που φτανει το μάτι και μάλιστα σε βάθος ακόμα και 50 μέτρων. Το Salar de Uyuni είναι μια γιγαντιαία πηγή άλατος που βρίσκεται έξω από το ομώνυμο χωριό. Σε αυτό το χώρο βρισκόταν κάποτε μια λίμνη με αλατόνερο, που κάποια στιγμη στέγνωσε και άφησε πίσω της εκατομμύρια τόνους αλάτι. Οι εταιρίες που το εκμεταλεύονται έχουν υπαλλήλους που φτυαρίζουν 20.000 τόνους αλάτι ετησίως! Με άλλα λόγια και για να το πούμε και πιο απλά. άσπρισε το μάτι μας! Στη μέση αυτής της έκτασης υπάρχει και το λεγόμενο νησί του ψαριού (isla de pescado), το οποίο δεν προσφέρει πολλά περισσότερα από αυθονία σε κάκτους και θέα!
Περιμένοντας...
Ο ήλιος ανατέλλει πάνω από την απέραντη έκταση αλατιού
Η θέα από το "ψαρονήσι".
The choo-choo shoe!! (Για όσους καταλαβαίνουν...)
Φεύγοντας από εκεί, δεν είχαμε και πολλά ακόμα να δούμε. Και τί άλλο να θέλαμε δηλαδή μετά από τέσσερις γεμάτες μέρες; Προς το μεσημεράκι ο Rafael και η Margarita μας αφήσανε στο Uyuni, απ'όπου θα συνεχίζαμε την πορεία μας...
Μ.
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου