Και μετά και μετά;;;

10/07/2009

Τελευταία μου στάση στις παραλίες της Καραϊβικής ήταν η Cartagena, όπου η αλήθεια είναι, ούτε τι να περιμένω ήξερα, ούτε πόσο θα κάτσω.

Η Cartagena είναι η πόλη της Κολομβίας με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση. Υπάρχει κόσμος που πετάει από οπουδήποτε στον κόσμο για Bogota και από εκεί απευθείας για Cartagena. Φυσικά, αυτό επιφέρει και τα γνωστά επακόλουθα: υψηλές τιμές, πολλά τουριστομάγαζα, αλλοίωση του γνήσιου τρόπου ζωής, ΥΠΕΡΒΟΛΙΚΑ πολλοί μικροπωλητές ανά τετραγωνικό μέτρο να σου πρήζουν τα συκώτια και ένας υψηλότατος αριθμός ξένων σαν το κερασάκι στην τούρτα, έτσι για να ξεχνάς ότι βρίσκεσαι στην Κολομβία.







Το hostel μου (ναι, σε hostel έμενα. Η μοναδική πόλη της Κολομβίας όπου δεν μπόρεσα να βρω couchsurfer να μείνω) ήταν πολύ κεντρικό και ο δρόμος τίγκα στις πουτάνες.



Δίπλα τους θα έβλεπες και κάναν τύπο να κόβει κίνηση και να προσπαθεί να πουλήσει την οποιαδήποτε ντρόγκα στα τουριστάκια η τουλάχιστον να τους ξαλαφρώσει από τα πορτοφόλια τους, τις κάμερές τους κλπ... Κατά τ'άλλα, όλοι μου λέγανε ότι είναι πολύ ασφαλής γειτονιά. Ναι αμέ... Εσείς πείτε μου ό,τι θέλετε, εγώ θα συνεχίσω να ακολουθώ το ένστικτό μου αν δεν σας πειράζει.
Δοκίμασα να γυρίσω και τα μπαράκια εκεί γύρω και ήταν όλα ΠΑ-ΝΑ-ΚΡΙ-ΒΑ.

Μ'αυτά και μ'αυτά λοιπόν, την τρίτη μέρα είχα ήδη βαρεθεί.

Για να ξεφύγω, πήγα στο ηφαίστειο Ζαργκαμπού (δεν θυμάμαι πώς το λένε). Τίποτα το φαντασμαγορικό, αλλά το κορυφαίο της υπόθεσης ήταν η πισίνα ιαματικής λάσπης στην οποία χωθήκαμε. Φοβερή εμπειρία! Μπαίνεις ολόκληρος σε μια ημιστέρεη ουσία, στην οποία είναι αδύνατο να βυθιστείς και δίνει μια πολύ περίεργη αίσθηση στο σώμα.



Και σαν να μην φτάνει αυτό, είναι και κάτι παλικάρια εκεί μέσα που σου κάνουν μασάζ. Σε τρίβουν, αράζεις κάμποσο και μετά βγαίνεις.



Μην νομίζετε ότι εκεί τελειώνει η εμπειρία. Όοοοοοοχι! Μετά σε πάνε στο -καταπράσινο και αθλιότατο- ποτάμι εκεί δίπλα, όπου σε αρπάζει μια γριά και σε ξεπλένει από πάνω μέχρι κάτω. Κάποια στιγμή μάλιστα μου λέει: "Βγάλτα όλα."! Ε;; Κάτσε βρε καλή μου, βρε χρυσή μου... Κέρασέ με ένα ποτάκι πρώτα τουλάχιστον, ρώτα με για τη ζωή μου...







Από αρχής μέχρι τέλους, το ηφαίστειο ήταν μια κουλή εμπειρία κατά τη διάρκεια της οποίας είχα χεστεί στο γέλιο και ήταν μια καλή δικαιολογία για να βρίσκομαι ακόμα στην Cartagena.

M.