Και μετά και μετά;;;

13/6/2009

Επιτέλους τα καταφέραμε και φύγαμε από εδώ. Όχι ότι ανυπομονούσαμε, αλλά αν είναι να εθιστώ στα πρώτα κιόλας μέρη της Κολομβίας, δεν θα προλάβω να δω τίποτα στο τέλος.

Ο κόσμος, το φαγητό, τα σοκάκια, το ρούμι (άτιμο ρούμι...), η πόλη... Ερωτεύτηκα με τα πάντα! Και Ο C. και η E., τα παιδιά που μας φιλοξενήσανε, μας συμπεριφερθήκανε τόσο καλά, που με το ζόρι καταφέραμε και φύγαμε.


Η λαϊκή αγορά.


Η τοπική σπεσιαλιτέ. Tamal de Pipian!


Ο κήπος του σπιτιού του C.


Τα δύο γεφύρια της πόλης.


Και τα ίδια γεφύρια στο χωριό Patojo, τη μινιατούρα της Popayan. (Για να δούμε, ποιος διαβάζει το blog μου τακτικά; :p )

Μία μέρα την περάσαμε στο Coconuco και τα θερμά λουτρά εκεί κοντά.





Η πλάκα είναι ότι εκεί ξεχωρίζουν τα θερμά λουτρά τους ανάλογα με τη θερμοκρασία: βραστό νερό και χλιαρό νερό (agua hirviendo και agua tibia αντιστοίχως).



Μια μέρα με όσο λιγότερα έξοδα γίνεται. Με οτοστόπ πήγαμε και ήρθαμε (ναι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να κάνεις οτοστόπ στην Κολομβία! Ξεκολήστε απ'το μυαλό σας!!) και στα λουτρά μπήκαμε τσάμπα μετά από λίγο μπλα-μπλα με τον τύπο στην είσοδο. Τώρα το ότι σκάσαμε κάμποσα λεφτά το βράδυ που γυρίσαμε σε μπύρες και ξύδια, είναι άλλη υπόθεση. :)

Άλλη μια μέρα πήγαμε στο χωριό Silvia, ένα πολύ μικρό, παραδοσιακό και ήρεμο μέρος, όπου άντρες και γυναίκες είναι ντυμένοι με παραδοσιακές, χρωματιστές φορεσιές.







Τρέλα της ημέρας; Το γεύμα μας. Bandeja Paisa το όνομά του και τερατώδες το μέγεθός του. Μας είχαν πει να πάμε πεινασμένοι και είχαν δίκιο!



Μετά από αυτές τις μικρές εξορμήσεις, το εξωφρενικό φαγητό και την βαρβάτη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, μαζέψαμε το δισάκι μας και φύγαμε για Cali...

Μ.

11/6/2009

Οι μέρες περνάνε και είμαστε ακόμα στην Popayan. Δεν μπορούμε να ξεκολήσουμε. Αν αρχίσουμε έτσι, ούτε τα μισά μέρη που έχω στο νού μου δεν θα προλάβω να δω.

Χτες το βράδυ βγήκαμε για μπυρίτσες. Εγώ, η Π., ο Καμίλο ο couchsurfing host μας τις πρώτες μέρες μας εδώ και η Έμμα η host μας τώρα. Πήγαμε στο χωριό Patojo, το οποίο είναι μια μικρογραφία του κέντρου της πόλης. Μια φάση "αγάπη μου συρρίκνωσα την πόλη" ένα πράμα...

Έτυχε να υπάρχει μια ψιλογιορτούλα εκεί, βρήκαν και τα παιδιά κάτι φίλους τους και αρχίσαμε να πίνουμε τσάμπα. Τελειώνει το νταβαντούρι, τελειώνει και το πιοτό και αφού αράξαμε λέγοντας βλακείες κάμποσο ακόμα, κινήσαμε για σπίτι. Ε, δεν προλάβαμε να κάνουμε 50 μέτρα, να και άλλοι φίλοι των παιδιών με κάμποσα μπουκάλια ρούμι.

- "Πιείτε παιδιά" να λένε αυτοί.
- "Ας πιούμε μη σας προσβάλουμε" να λέμε εμείς.
- "Τελείωσε το ρούμι" λένε αυτοί.
- "Ε, πάμε σπίτι μας κι εμείς σιγά σιγά" λέμε εμείς. (σχεδόν δύο το πρωί η ώρα)
- "Αηδίες. Πάμε σπίτι μου, έχουμε κι άλλο ρούμι εκεί. Μπείτε στο αμάξι" λέει μια γκόμενα.
- "Μα είμαστε 10 άτομα όλοι μαζί! Και ο ένας ο δικός σας ξερνάει τα άντερά του! Πού θα χωρέσουμε;" λέμε εμείς.
- "Ρε μπείτε μέσα!" επιμένουν αυτοί.

Από το πουθενά λοιπόν, βρέθηκα σε ένα αμάξι με τους τρεις δικούς μου και έξι άσχετους, τον ένα τον οποίο ξέρναγε είχαν βάλει τον κακομοίρη στο πίσω κάθισμα, κάτω από δύο άλλα άτομα και τα είχε δει όλα (όσα μπορούσε να δει στην καταστασή του δηλαδή...).

Χοροί, ρούμια (φάε τα μούσια σου Captain Jack Sparrow), καραγκιοζιλίκια, παράπονα από τους γείτονες (στα 40φεύγα της η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος και ηγέτισα του πάρτυ), απάλευτοι μεθυσμένοι, μαθήματα salsa, ελιές θρούμπες, mango... Καλά λένε τελικά. Πέντε κολομβιανοί σε ένα δωμάτιο και η κατάσταση αναπόφευκτα εξελίσεται σε πάρτυ.

Μ.

07/06/09

Λεωφορείο από Cajamarca για Chiclayo.
Λεωφορείο από Chiclayo για Piura.
Λεωφορείο από Piura για Guayaquil, Εκουαδόρ.
Λεωφορείο από Guayaquil για Tulcan.
Ταξί από Tulcan μέχρι τα σύνορα.
Ταξί από τα σύνορα μέχρι Ipiales, Κολομβία.
Λεωφορείο από Ipiales για Popayan.

Και όλο αυτό μόνο σε 50 ώρες!
ΕΦΤΑΣΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!

Για να έχω λίγες ακόμα λεπτομέρειες του ταξιδιού μέχρι εδώ, έκανα άλλον ένα απολογισμό του ταξιδιού από το Buenos Aires.

Έφυγα το πρωί της 19 μαΐου από το Buenos Aires στην Αργεντινή και έφτασα στην Popayan στην Κολομβία το βράδυ της 6 ιουνίου.
Αυτό μας κάνει 20 μέρες και 19 νύχτες.
Πάνω κάτω δηλαδή 480 ώρες.
Η απόσταση από το Buenos Aires μέχρι την Popayan είναι χοντρικά (πολύ χοντρικά) 6000 χιλιόμετρα.
Από αυτές τις 19 νύχτες, τις 6 τις περάσαμε κοιμώμενοι μέσα σε κάποιο λεωφορείο.
Από τις 480 ώρες που κράτησε το ταξίδι, περάσαμε 185 μέσα σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς (λεωφορείο, τρένο, αυτοκίνητο ή βάρκα).

Ναι, τώρα επιτέλους θα το πάρουμε πιο χαλαρά.........

Μ.

05/06/09

Για άλλο ήρθα και με άλλο έφυγα από την όμορφη Cajamarca. Ήρθα για να εκπληρώσω μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου εδώ και κάποια χρόνια, και τελικά φεύγω όχι μόνο έχοντας καταφέρει αυτό για το οποίο ήρθα, αλλά επίσης έχοντας δώσει νέα υπόσχεση στον εαυτό μου και σε άλλους ότι θα ξαναέρθω.



30 ώρες ήταν αρκετές όχι μόνο για να μαγευτώ από το χαρακτήρα και τη γνησιότητα αυτής της πόλης (να'ναι καλα η έλλειψη τουριστών), αλλά και για να εκτιμήσω την ανοιχτή καρδια, τη γενναιοδωρία και τα χαμόγελα του κόσμου εδω.





Ο Giancarlo ήταν ο επίσημος couchsurfing host μας που μας πήγαινε και μας έφερνε παντού.
Ο Sergio μας άνοιξε το σπίτι του και νιώσαμε πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού σε αυτό το ταξίδι.
Ο Jose φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να μας ταΐζει και να μας ποτίζει; μπύρες με το λίτρο, tequeños κατα παραγγελία, το καλύτερο ceviche της πόλης, pisco, κι άλλες μπύρες, μέχρι και κομπόστα μελιτζάνα (ναι, μελιτζάνα! Άλλο πράγμα!!) φτιαγμένη από τη γυναίκα του!






ceviche - το sushi της λατινικής αμερικής. Ψάρι ωμό, ανακατεμμένο με λεμόνι και κρεμμύδια

Χάρη σε αυτά τα παιδιά περάσαμε δυο μέρες σαν βασιλιάδες και γνωρίσαμε την Cajamarca πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια να τους ευχαριστήσω.

Σε λίγο θα μπούμε στο λεωφορείο για να φύγουμε από εδώ. Μια τεράστια διαδρομή πρόκειται να ξεδιπλωθεί μπροστά μας στην τελική ευθεία: Cajamarca, Peru - Popayan, Colombia χωρίς στάσεις! Καλή μας τύχη...

Μ.

Φτάσαμε Cusco μετά από μια διαδρομή γεμάτη ευτράπελα. Μόνο το παλικάρι που ανέβηκε στο λεωφορείο, στάθηκε στη μέση και πριν αρχίσει το ρυθμό του φώναξε: "Κυρίες και κύριοι... Θα τραγουδήσω!!" να θυμάμαι, αρκεί!

Cusco λοιπόν και για ένα πράγμα και μόνο έχουμε έρθει εδώ: Machu Picchu.
Τα λόγια είναι περιττά. Οι φωτογραφίες τα λένε όλα.


Aguas Calientes. Το χωριό στους πρόποδες του βουνού.







Είμασταν ήδη εκεί από τις 6 το πρωί για να προλάβουμε αριθμό προτεραιότητας εισόδου στο Huayna Picchu, το μεγάλο βουνό στη μέση στο οποίο επιτρέπονται μόνο 400 επισκέπτες την ημέρα.
Τώρα για το συγκεκριμένο πάλι, τί να πω? Για την τεράστια και αρκετά δύσκολη διαδρομή που ακολουθήσαμε για να φτάσουμε στην κορυφή?



Για το απίστευτο υψόμετρο στο οποίο βρεθήκαμε?


Κοιτάχτε πόσο ψηλά είναι τα πόδια μου σε σχέση με το ποτάμι δεξιά και το Machu Picchu αριστερά.

Για την ακόμα πιο εξουθενωτική διαδρομή που ακολουθήσαμε προς τα κάτω και γύρω γύρω από το βουνό για να βρούμε την περίφημη Μεγάλη Σπηλιά?

Ή για το ότι μετά από ώρες ανεβοκατεβάσματος άπειρων σκαλιών και απώλεια λίτρων ιδρώτα, ρωτήσαμε και μάθαμε ότι μέσω όλης αυτής της διαδρομής που ακολουθήσαμε, τα πόδια μας πατήσανε σε περίπου 13.000 σκαλοπάτια?!?!?


Ω ναι. 13.000!

Όταν το απόγευμα πλέον γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, απλά ξεραθήκαμε στον ύπνο και ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί για να γυρίσουμε στο κέντρο του Cusco. Η μεγάλη διαδρομή για Cajamarca, άρχεται...

Μ.

Άλλο ένα πρωινό ξύπνημα και πάμε να κάνουμε κυματάκια στη λίμνη Τιτικάκα. Γύρω στα 20 άτομα στο βαρκάκι και μαζί με τον οδηγό μας τον Juan Carlos, ξεκινήσαμε για τα νησιά της λίμνης.

Μέσα στο χώρο του λιμανιού, η επιφάνεια του νερού έχει μια έντονη πράσινη απόχρωση η οποία, αν και δημιουργεί μια ενδιαφέρουσα εικόνα όταν το σκάφος περνάει και διαγράφει τα μπλε απόνερά του, δεν είναι ιδιαίτερα ελκυστική.





Μέσα σε ένα δίωρο έχουμε ήδη κάνει τις δύο πρώτες στάσεις μας στα νησιά Uros. Είναι πλέοντα νησιά, τεχνητά κατασκευασμένα από χώμα από τον πάτο της λίμνης και καλάμια μπαμπού και πάνω σε αυτά τηα νησιά ζούνε αυτόχθονες οικογένειες Quechua. Προσωπικά... δεν εντυπωσιάστηκα. Μου φάνηκε όλο αυτό το σκηνικό σαν μια καλοστημένη τουριστική παγίδα με στοιχεία τα οποία σίγουρα κάποτε ήταν γνήσια και συναρπαστικά, αλλά αυτή τη στιγμή δεν έιναι τίποτα παραπάνω από κάτι που έχουν εκμεταλευθεί τα μεγάλα κεφάλια του τοπικού τουρισμού και φαντάζει εντελώς ψεύτικο. Είχα συνεχώς την αίσθηση ότι για αυτές τις οικογένειες (τα μέλη των οποίων αμφιβάλω αν ήταν όντως αυτόχθονα και ότι ζούνε εκεί όλη τους τη ζωή) είμασταν ένα μάτσο κοινούμενα δολλάρια. Δεν τους νοιάζει το ενδιαφέρον μας για τον τρόπο ζωής τους, όπως και οι περισσότεροι τουρίστες στην ουσία δεν ενδιαφέρονται καθόλου για αυτό τον τρόπο ζωής. Πάνε εκεί μόνο και μόνο για να βγάλουν φωτογραφία τον γεναίο Περουβιανό άντρα που ζει στη μέση του πουθενά στη λίμνη και το χαριτωμένο μικρό κοριτσάκι που κυλιέται στα μπαμπού και γλύφει ότι σκατά έχουν πάνω τους. Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από εκεί.





Πλεύσαμε μερικές ώρες ακόμα και φτάσαμε στο Amantani, ένα από τα μεγαλύτερα νησιά της λίμνης όπου και θα περνάγαμε τη νύχτα. Άντε πάλι τα ίδια. Ήρθαν γυναίκες του νησιού, μας βάλανε όλους σε δωμάτια στα σπίτια τους να μείνουμε και μας δώσανε και ένα πιάτο φαΐ για βραδυνό και πρωινό. Αργότερα το βράδυ στήσανε και χωρό για πάρτη μας. Μας ντύσανε με τις τοπικές φορεσιέςκαι μαζευτήκαμε όλοι μαζί στο πολιτισμικό κέντρο του νησιού (εξοπλισμένο φυσικά με ένα μίνι μάρκετ) για να χορέψουμε τους τοπικούς τους χορούς. Ναι, να αρπάξουμε όλοι τα τουριστάκια και να τους δείξουμε πώς είναι η ζωή μας. Έλεος....... Λες και έτσι είναι κανονικά η ζωή τους. Ήταν ολοφάνερο στα πρόσωπά τους ότι ούτε ιδιαίτερα συγκινημένοι ήταν να μας έχουν εκεί ούτε είχαν όρεξη να χοροπηδάνε και να χορεύουν με ανθρώπους που ούτε καν ξέρουν γιατί κάνουν αυτό που κάνουν. Αυτό μας σέρβιρε το τουριστικό γραφείο, αυτό κάνουμε. Τι γνήσια εμπειρία! Είμαι σίγουρος ότι ποτέ κανένας άλλος δεν το έχει ξανακάνει αυτό...........
Πέραν της τουριστικής άποψης, το νησί είναι πραγματικά πολύ ενδιαφέρον. Ησυχία και ηρεμία παντού, γέροι άνθρωποι να δουλεύουν σκληρά, καταπληκτικές εικόνες της λίμνης, όχι μόνο από την ακτή της, αλλά και από ψηλά στους ναούς Pachatata και Pachamama, και ηλεκτρισμός ούτε για πλάκα! Κρίμα που το έχουν κάνει ένα πανηγύρι για τα τουριστάκια...





Το επόμενο πρωί φύγαμε νωρίς για να επισκεφτούμε άλλο ένα νησί πριν γυρίσουμε στο Puno. Taquile το όνομά του και για άλλη μια φορά, όλοι να περιμένουν τους "πλούσιους" τουρίστες για να τους χρεώσουν δύο δολλάρια για μία snickers. Τίποτα το συνταρακτικό με αυτό το νησί, ειδικά τώρα που οι φόβοι μου είχαν επιβεβαιωθεί. Πέραν του ότι η λίμνη είναι γιγαντιώδης και ότι κοντεύει να αγγίξει τα σύννεφα, δεν έχει τίποτα νέο να δείξει συγκρινώμενη με τα ελληνικά νησιά που έχω επισκεφτεί στο παρελθόν.



Έχοντας ακολουθήσει λοιπόν την πιο τουριστική διαδρομή στην ιστορία, έχουμε γυρίσει στο Puno και σκοπεύουμε να φύγουμε αύριο για Cusco. Αλλά όόόόόχι... Θα κάτσουμε άλλη μια μέρα χωρίς να κάνουμε τίποτα, διότι έπαθα τροφική δηλητηρίαση από το γευστικότατο γεύμα που μας πρόσφερε εκείνη η οικογένεια στο νησί Amantani. Πανέμορφα...

Ωραία. Λίμνη Τιτικάκα. Δεν θέλω αναμνηστικό μπλουζάκι, ευχαριστώ. Σταμάτα να με πρήζεις!!!

Μ.

Από την ώρα που φτάσαμε στο Puno μέχρι το επόμενο πρωί που θα ξεκινούσαμε το tour, είχαμε κάμποσες ώρες να εκμεταλευτούμε και τις αξιοποιήσαμε πολύ σωστά: φάγαμε και κοιμηθήκαμε σαν βασιλιάδες! :)

Πέραν του ξενοδοχείου στο οποίο παζάρεψα και έκλεισα πολύ καλή τιμή, ανακαλύψαμε δύο διαμάντια της διατροφικής κατηγορίας. Πρώτα πήγαμε στο Sayary, ένα μικρό, περουβιανό εστιατοριάκι, έξω από όλο το χαμό των τουριστών, με πολύ καλές τιμές, άνετη ατμόσφαιρα, κορυφαίο φαγητό και ΤΕΡΑΣΤΙΕΣ μερίδες!



Αυτό όμως ήταν μόνο η αρχή, διότι ψάχνοντας μια γερή δόση σοκολάτας, βρήκαμε... το COLORS (δραματική μουσική παρακαλώ)!! Αυτό δεν ήταν το Puno. Αυτό δεν ήταν το Περού. Ήταν μια όαση στη μέση της ερήμου. Ήταν ένας απαλός καναπές στη μέση μιας οικοδομής. Δεν μπορούσαμε να το πιστέψουμε.

Καταρχάς, ήταν κλασάτο. Δεν ήταν ερείπιο και είχε στυλ. Καρέκλες και καναπέδες από σχεδιαστή, πολύ ωραία διακοσμημένος φωτισμός, μια ημιδιάφανη στριφογυριστή σκάλα... Και κάτι που άρχισε σαν αστείο, αποδείχθηκε να είναι αλήθεια. Είχε ασύρματο ίντερνετ! Ήταν το τέλειο μέρος για να χαλαρώσουμε.



Και μετά έρχεται το μενού. Τί ειναι αυτά;; Τί εννοείς σερβίρετε αρνάκι με τζατζίκι;; Γιατί βλέπω τη λέξη "σαγανάκι" στο μενού ένος εστιατορίου στο Περού; Τί είναι όλες αυτές οι δημιουργίες με ταϋλανδέζικο κάρυ;; Μαρκίζ σοκολάτας για επιδόρπιο;;;; Τα χάπια μου!!!! Φυσικά ρώτησα τη σερβιτόρα για όλα αυτά και εκεί δώθηε η εξήγηση. Η σεφ είναι ελληνίδα. Μια γυναίκα που έφυγε από την Ελλάδα κάποια στιγμή και μετακόμισε εδώ και προφανώς δημιούργησε το μενού αυτού του εστιατορίου! Ήθελα πολύ να τα πούμε λιγάκι, αλλά δυστυχώς ήταν στη Λίμα εκείνες τις μέρες....

Καλά. Τότε... Ε... Θα αράξω και θα παραγγείλω άλλο ένα μαρκίζ σοκολάτας μαζί με τον καπουτσίνο μου! Έτσι μωρέ, για να μαζέψω ενέργεια για το αυριανό tour, όχι τίποτε άλλο!



M.