Και μετά και μετά;;;

18/06/2009

Είναι σχεδόν μεσάνυχτα και μας έχει θερίσει η πείνα. Ρωτάμε τον Santiago, τον host μας, που θα βρούμε τέτοια ώρα κάτι να φάμε και μας προτείνει να περπατήσουμε παράλληλα με το ποτάμι προς το κέντρο, όπου σίγουρα θα βρούμε κάτι. Ανέφερε μάλιστα το Mario Bross, το οποίο το είχα παρατηρήσει κι εγώ περνώντας, οπότε αποφασίσαμε να πάμε εκεί. Παίρνουμε μαζί μας 13.000 πέσος (περίπου 7 δολλάρια δηλαδή), σκεφτόμενοι ότι θα μας φτάσουν άνετα. Το φαγητό στη νότια αμερική εξάλλου είναι αρκετά φτηνό.

Περπατάμε ένα τεταρτάκι λοιπόν και φτάνουμε στο περίφημο Mario Bross.



Καθόμαστε, πιάνουμε έναν κατάλογο, κοιτάμε... και μας πέφτει το σαγόνι. Ένα απλό hot dog ξεκινάει από τρία δολλάρια!!! Δεν μπορούμε να το πιστέψουμε! Ρωτάμε τί διάολο είναι τα υπόλοιπα περίεργα πιάτα που αναφέρει και τελικά παραγγέλνουμε ο καθένας από ένα πιάτο που υποτίθεται έχει καλαμπόκι με τυρί και μπέικον από πάνω. Αυτό κοστίζει 6500 πέσος (κάτι παραπάνω από τρία δολλάρια), οπότε με δύο πιάτα είμαστε τσίμα τσίμα με τα λεφτά. Ο σερβιτόρος μας ρώτησε τι θέλουμε να πιούμε και προφανώς ζητήσαμε δύο ποτήρια νερό της βρύσης!

Και έρχεται το πιάτο... Είναι κρίμα που εκείνη την ώρα δεν είχα κάμερα μαζί μου για να απαθανατίσω εκείνη τη δημιουργία. Παιδιά, παρουσιάστηκε μπροστά μου ένα πιατάκι μισή σκατούλα το οποίο περιείχε κάμποσα σποράκια καλαμπόκι, λίγο τριμμένο τυρί και ΤΡΙΑ κομματάκια μπέικον από πάνω!


Μιλάμε για χιλιόμετρα πλάτους το πιατάκι.


Για να μην πω για το αβυσσαλέο του βάθος!

Φωνάζω τον σερβιτόρο και λέγοντάς του ότι καταλαβαίνω πως αυτός δεν είναι υπεύθυνος για τις τιμές και δεν έχω τίποτα εναντίον του, τον ρωτάω: "Εξήγησέ μου βρε παιδί. Με ποιό κριτήριο χρεώνετε τόσο αυτό το μικροσκοπικό πιατάκι με τα ΤΡΙΑ κομματάκια μπέικον από πάνω;". Και τί μου απαντάει το πανέξυπνο αυτό αγόρι: "Το κρέας είναι εισαγώμενο, έρχεται από τον Καναδά"!

Νιώθωντας την νοημοσύνη μου υποτιμημένη και θεωρώντας ότι έχω πληρώσει εγώ μόνος μου ένα εισητήριο για μια καναδέζικη αγελάδα, γέλασα, έφαγα το " γεύμα" μου και έφυγα............

Μ.

Σήμερα αγαπητά μου παιδιά θα μιλήσουμε για... την granadilla.

Όχι, δεν έχει καμία σχέση με την σχεδόν ομώνυμη ισπανική πόλη της Granada (ή σε οποιαδήποτε άλλο σημείο του κόσμου υπάρχει μια πόλη/χωριό/γειτονιά/περιοχή/πράγμα με το ίδιο όνομα).
Επίσης δεν έχει καμία σχέση με τη γρεναδίνη, αυτή την κόκκινη, υγρή αηδία με γεύση τσίχλας που βάζαμε στο χυμό πορτοκάλι όταν είμασταν μικροί για να το παίξουμε ότι και καλά πίνουμε κάποιο κοκτέιλ.

Αυτό στο οποίο αναφέρομαι είναι ένα φρούτο. Ένα εξοτικό φρούτο, την ύπαρξη του οποίου ανακάλυψα σε μια αγορά κοντά στο Machu Picchu ψάχνοντας φτηνό φαγητό.


Δεν άντεξα στον πειρασμό και το άνοιξα...

Το εξωτερικό του είναι πορτοκαλί με μικρά, λευκά σημαδάκια. Είναι σκληρό, αλλά λείο και ευαίσθητο και μπορεί να σπάσει εύκολα, οπότε να είστε ευγενικοί μαζί του.

Ανοίγει δημιουργώντας μια μικρή σχισμή στο πλάι του και χωρίζοντάς το στα δύο με τα χέρια. Και τώρα μπορείτε να θαυμάσετε το εκθαμβωτικό του περιεχόμενο, ένα συνοθύλευμα μαύρων σπόρων, καλυμμένων από μια απαλή, διάφανη σάρκα.



Αποκτώντας περισσότερη εμπειρία, θα μπορείτε να το χωρίσετε στα δύο, διατηρώντας πλήρες το περιεχόμενο στο ένα μισό.



Πιθανώς σε κάποιους από εσάς να μην φαντάζει τόσο εμπνευστικό, αλλά πιστέψτε με, είναι ένα από τα πιο γευστικά φρούτα που θα δοκιμάσετε στη ζωή σας. Βολευτείτε, ηρεμήστε, χώστε τη γλώσσα σας σε αυτή την απολαυστική μπαλίτσα σπόρων και ρουφήξτε την.



Κρατήστε τη στο στόμα σας καθώς μασάτε του σπόρους και αφήστε του γλυκούς, φρουτένιους χυμούς να κατακτήσουν τις αισθήσεις σας. Επιτρέψτε στον εαυτό σας να βυθιστεί σε αυτή την εθιστική απόλαυση.

Δυστυχώς, όπως όλα τα πράγματα στον μάταιο τούτο κόσμο, κάποια στιγμή και αυτό θα τελειώσει.



Όχι όμως χωρίς να σας αφήσει με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη, προδίδωντας την ικανοποίηση αυτής της προσφάτως βιωμένης απόλαυσης! :)



Καλή σας όρεξη. Αν δηλαδή βρίσκεστε στη Βραζιλία, το Περού, την Κολομβία, τη Βενεζουέλα ή το Εκουαδόρ...

M.

13/6/2009

Επιτέλους τα καταφέραμε και φύγαμε από εδώ. Όχι ότι ανυπομονούσαμε, αλλά αν είναι να εθιστώ στα πρώτα κιόλας μέρη της Κολομβίας, δεν θα προλάβω να δω τίποτα στο τέλος.

Ο κόσμος, το φαγητό, τα σοκάκια, το ρούμι (άτιμο ρούμι...), η πόλη... Ερωτεύτηκα με τα πάντα! Και Ο C. και η E., τα παιδιά που μας φιλοξενήσανε, μας συμπεριφερθήκανε τόσο καλά, που με το ζόρι καταφέραμε και φύγαμε.


Η λαϊκή αγορά.


Η τοπική σπεσιαλιτέ. Tamal de Pipian!


Ο κήπος του σπιτιού του C.


Τα δύο γεφύρια της πόλης.


Και τα ίδια γεφύρια στο χωριό Patojo, τη μινιατούρα της Popayan. (Για να δούμε, ποιος διαβάζει το blog μου τακτικά; :p )

Μία μέρα την περάσαμε στο Coconuco και τα θερμά λουτρά εκεί κοντά.





Η πλάκα είναι ότι εκεί ξεχωρίζουν τα θερμά λουτρά τους ανάλογα με τη θερμοκρασία: βραστό νερό και χλιαρό νερό (agua hirviendo και agua tibia αντιστοίχως).



Μια μέρα με όσο λιγότερα έξοδα γίνεται. Με οτοστόπ πήγαμε και ήρθαμε (ναι, δεν υπάρχει κανένα πρόβλημα να κάνεις οτοστόπ στην Κολομβία! Ξεκολήστε απ'το μυαλό σας!!) και στα λουτρά μπήκαμε τσάμπα μετά από λίγο μπλα-μπλα με τον τύπο στην είσοδο. Τώρα το ότι σκάσαμε κάμποσα λεφτά το βράδυ που γυρίσαμε σε μπύρες και ξύδια, είναι άλλη υπόθεση. :)

Άλλη μια μέρα πήγαμε στο χωριό Silvia, ένα πολύ μικρό, παραδοσιακό και ήρεμο μέρος, όπου άντρες και γυναίκες είναι ντυμένοι με παραδοσιακές, χρωματιστές φορεσιές.







Τρέλα της ημέρας; Το γεύμα μας. Bandeja Paisa το όνομά του και τερατώδες το μέγεθός του. Μας είχαν πει να πάμε πεινασμένοι και είχαν δίκιο!



Μετά από αυτές τις μικρές εξορμήσεις, το εξωφρενικό φαγητό και την βαρβάτη κατανάλωση αλκοολούχων ποτών, μαζέψαμε το δισάκι μας και φύγαμε για Cali...

Μ.

11/6/2009

Οι μέρες περνάνε και είμαστε ακόμα στην Popayan. Δεν μπορούμε να ξεκολήσουμε. Αν αρχίσουμε έτσι, ούτε τα μισά μέρη που έχω στο νού μου δεν θα προλάβω να δω.

Χτες το βράδυ βγήκαμε για μπυρίτσες. Εγώ, η Π., ο Καμίλο ο couchsurfing host μας τις πρώτες μέρες μας εδώ και η Έμμα η host μας τώρα. Πήγαμε στο χωριό Patojo, το οποίο είναι μια μικρογραφία του κέντρου της πόλης. Μια φάση "αγάπη μου συρρίκνωσα την πόλη" ένα πράμα...

Έτυχε να υπάρχει μια ψιλογιορτούλα εκεί, βρήκαν και τα παιδιά κάτι φίλους τους και αρχίσαμε να πίνουμε τσάμπα. Τελειώνει το νταβαντούρι, τελειώνει και το πιοτό και αφού αράξαμε λέγοντας βλακείες κάμποσο ακόμα, κινήσαμε για σπίτι. Ε, δεν προλάβαμε να κάνουμε 50 μέτρα, να και άλλοι φίλοι των παιδιών με κάμποσα μπουκάλια ρούμι.

- "Πιείτε παιδιά" να λένε αυτοί.
- "Ας πιούμε μη σας προσβάλουμε" να λέμε εμείς.
- "Τελείωσε το ρούμι" λένε αυτοί.
- "Ε, πάμε σπίτι μας κι εμείς σιγά σιγά" λέμε εμείς. (σχεδόν δύο το πρωί η ώρα)
- "Αηδίες. Πάμε σπίτι μου, έχουμε κι άλλο ρούμι εκεί. Μπείτε στο αμάξι" λέει μια γκόμενα.
- "Μα είμαστε 10 άτομα όλοι μαζί! Και ο ένας ο δικός σας ξερνάει τα άντερά του! Πού θα χωρέσουμε;" λέμε εμείς.
- "Ρε μπείτε μέσα!" επιμένουν αυτοί.

Από το πουθενά λοιπόν, βρέθηκα σε ένα αμάξι με τους τρεις δικούς μου και έξι άσχετους, τον ένα τον οποίο ξέρναγε είχαν βάλει τον κακομοίρη στο πίσω κάθισμα, κάτω από δύο άλλα άτομα και τα είχε δει όλα (όσα μπορούσε να δει στην καταστασή του δηλαδή...).

Χοροί, ρούμια (φάε τα μούσια σου Captain Jack Sparrow), καραγκιοζιλίκια, παράπονα από τους γείτονες (στα 40φεύγα της η ιδιοκτήτρια του διαμερίσματος και ηγέτισα του πάρτυ), απάλευτοι μεθυσμένοι, μαθήματα salsa, ελιές θρούμπες, mango... Καλά λένε τελικά. Πέντε κολομβιανοί σε ένα δωμάτιο και η κατάσταση αναπόφευκτα εξελίσεται σε πάρτυ.

Μ.

07/06/09

Λεωφορείο από Cajamarca για Chiclayo.
Λεωφορείο από Chiclayo για Piura.
Λεωφορείο από Piura για Guayaquil, Εκουαδόρ.
Λεωφορείο από Guayaquil για Tulcan.
Ταξί από Tulcan μέχρι τα σύνορα.
Ταξί από τα σύνορα μέχρι Ipiales, Κολομβία.
Λεωφορείο από Ipiales για Popayan.

Και όλο αυτό μόνο σε 50 ώρες!
ΕΦΤΑΣΑ ΡΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!

Για να έχω λίγες ακόμα λεπτομέρειες του ταξιδιού μέχρι εδώ, έκανα άλλον ένα απολογισμό του ταξιδιού από το Buenos Aires.

Έφυγα το πρωί της 19 μαΐου από το Buenos Aires στην Αργεντινή και έφτασα στην Popayan στην Κολομβία το βράδυ της 6 ιουνίου.
Αυτό μας κάνει 20 μέρες και 19 νύχτες.
Πάνω κάτω δηλαδή 480 ώρες.
Η απόσταση από το Buenos Aires μέχρι την Popayan είναι χοντρικά (πολύ χοντρικά) 6000 χιλιόμετρα.
Από αυτές τις 19 νύχτες, τις 6 τις περάσαμε κοιμώμενοι μέσα σε κάποιο λεωφορείο.
Από τις 480 ώρες που κράτησε το ταξίδι, περάσαμε 185 μέσα σε κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς (λεωφορείο, τρένο, αυτοκίνητο ή βάρκα).

Ναι, τώρα επιτέλους θα το πάρουμε πιο χαλαρά.........

Μ.

05/06/09

Για άλλο ήρθα και με άλλο έφυγα από την όμορφη Cajamarca. Ήρθα για να εκπληρώσω μια υπόσχεση που είχα δώσει στον εαυτό μου εδώ και κάποια χρόνια, και τελικά φεύγω όχι μόνο έχοντας καταφέρει αυτό για το οποίο ήρθα, αλλά επίσης έχοντας δώσει νέα υπόσχεση στον εαυτό μου και σε άλλους ότι θα ξαναέρθω.



30 ώρες ήταν αρκετές όχι μόνο για να μαγευτώ από το χαρακτήρα και τη γνησιότητα αυτής της πόλης (να'ναι καλα η έλλειψη τουριστών), αλλά και για να εκτιμήσω την ανοιχτή καρδια, τη γενναιοδωρία και τα χαμόγελα του κόσμου εδω.





Ο Giancarlo ήταν ο επίσημος couchsurfing host μας που μας πήγαινε και μας έφερνε παντού.
Ο Sergio μας άνοιξε το σπίτι του και νιώσαμε πιο άνετα από οπουδήποτε αλλού σε αυτό το ταξίδι.
Ο Jose φρόντιζε σε κάθε ευκαιρία να μας ταΐζει και να μας ποτίζει; μπύρες με το λίτρο, tequeños κατα παραγγελία, το καλύτερο ceviche της πόλης, pisco, κι άλλες μπύρες, μέχρι και κομπόστα μελιτζάνα (ναι, μελιτζάνα! Άλλο πράγμα!!) φτιαγμένη από τη γυναίκα του!






ceviche - το sushi της λατινικής αμερικής. Ψάρι ωμό, ανακατεμμένο με λεμόνι και κρεμμύδια

Χάρη σε αυτά τα παιδιά περάσαμε δυο μέρες σαν βασιλιάδες και γνωρίσαμε την Cajamarca πολύ περισσότερο από όσο περίμενα. Ειλικρινά, δεν βρίσκω λόγια να τους ευχαριστήσω.

Σε λίγο θα μπούμε στο λεωφορείο για να φύγουμε από εδώ. Μια τεράστια διαδρομή πρόκειται να ξεδιπλωθεί μπροστά μας στην τελική ευθεία: Cajamarca, Peru - Popayan, Colombia χωρίς στάσεις! Καλή μας τύχη...

Μ.

Φτάσαμε Cusco μετά από μια διαδρομή γεμάτη ευτράπελα. Μόνο το παλικάρι που ανέβηκε στο λεωφορείο, στάθηκε στη μέση και πριν αρχίσει το ρυθμό του φώναξε: "Κυρίες και κύριοι... Θα τραγουδήσω!!" να θυμάμαι, αρκεί!

Cusco λοιπόν και για ένα πράγμα και μόνο έχουμε έρθει εδώ: Machu Picchu.
Τα λόγια είναι περιττά. Οι φωτογραφίες τα λένε όλα.


Aguas Calientes. Το χωριό στους πρόποδες του βουνού.







Είμασταν ήδη εκεί από τις 6 το πρωί για να προλάβουμε αριθμό προτεραιότητας εισόδου στο Huayna Picchu, το μεγάλο βουνό στη μέση στο οποίο επιτρέπονται μόνο 400 επισκέπτες την ημέρα.
Τώρα για το συγκεκριμένο πάλι, τί να πω? Για την τεράστια και αρκετά δύσκολη διαδρομή που ακολουθήσαμε για να φτάσουμε στην κορυφή?



Για το απίστευτο υψόμετρο στο οποίο βρεθήκαμε?


Κοιτάχτε πόσο ψηλά είναι τα πόδια μου σε σχέση με το ποτάμι δεξιά και το Machu Picchu αριστερά.

Για την ακόμα πιο εξουθενωτική διαδρομή που ακολουθήσαμε προς τα κάτω και γύρω γύρω από το βουνό για να βρούμε την περίφημη Μεγάλη Σπηλιά?

Ή για το ότι μετά από ώρες ανεβοκατεβάσματος άπειρων σκαλιών και απώλεια λίτρων ιδρώτα, ρωτήσαμε και μάθαμε ότι μέσω όλης αυτής της διαδρομής που ακολουθήσαμε, τα πόδια μας πατήσανε σε περίπου 13.000 σκαλοπάτια?!?!?


Ω ναι. 13.000!

Όταν το απόγευμα πλέον γυρίσαμε στο ξενοδοχείο μας, απλά ξεραθήκαμε στον ύπνο και ξυπνήσαμε το επόμενο πρωί για να γυρίσουμε στο κέντρο του Cusco. Η μεγάλη διαδρομή για Cajamarca, άρχεται...

Μ.